αλλοτρίωση

φοβάμαι, αλλοτριώνομαι δεν είμαι αυτός που θέλω
το δήθεν με σαγήνευσε, πουτάνα σε μπουρδέλο
και ξεγυμνώνομαι ανήθικα σε πρόστυχα φιλιά
σε τσέπες ισχυρών με βρώμικη αγκαλιά

οι γύρω με χλευάζουνε, σαν πόρνη με θωπεύουν
με την αγνότητα των παιδικών μου χρόνων φεύγουν
και τη τυλίγουν πρόχειρα,  καπότα πεταγμένη σε τασάκι
και σπέρμα τη βαπτίζουνε  την είπαν γαμησάκι

μα εγώ πονάω μέσα μου και ας έμαθα να σκύβω
και μέσα από τα σκέλια μου τη μοναξιά μου κρύβω
τα δάκρυα μου σκέπασα και κόλλησα χαμόγελο ευτυχίας
με τη συνείδηση μου διέπραξα ο έγκλημα μοιχείας

κατασκευή εικόνων

και με ένα κλικ χίλιες ζωές μπροστά σου

κάθεσαι δίπλα στο pc, πονάνε τα οστά σου

μα σου αρκεί να τους χαζεύεις να ποσταρουν

γιατί και αυτοί όπως και εσύ γουστάρουν

να καταργήσουνε την άμεση επικοινωνία

για να χαράξουν στο διαδίκτυο μια νέα κοινωνία

εικονική και ψεύτικη, κατασκευή εικόνων

και η κουβέντα απρόσωπη δια μέσου τηλεφώνων

φωτογραφίες, σχόλια και στάτους με αστεία

και στο φακέλωμα του εαυτού  να παίρνεις αριστεία

γραμμένα το που βρίσκεσαι, με ποιους κάνεις παρέα

έγινες δέκτης και πομπός η πιο φτηνή κεραία

που καταγράφει ότι σκεφτείς και ας είναι και γελοία

μα αν πάρουν σχόλια πολλά κερδίζεις μεγαλεία

και σ αποδέχονται ακόμα και άνθρωποι που δεν γνωρίζεις

αλλάζεις όλες τις φώτο για να μπορείς να ξεχωρίζεις

έγιναν όλα εύκολα έχεις για κάθε τι πληροφορία

μα όλα έχουν τίμημα, πληρώνεις εφορία

πρέπει και συ να πάψεις να σαι ιδιώτης

για να γενείς ρουφιάνος τροφοδότης

έρχεται το σκοτάδι

το παραμύθι στέγνωσε από νεράιδες του δάσους

σαγηνεύτικε από ανήθικους κομπάρσους

στοιχειώσε τις παιδικές μου ιστορίες

έρχονται χρόνια δύσκολα, δικτατορίες

με ξύπνησαν οι μυρουδιές της στάχτης

τριβελίζουν το μυαλό σαν σφάχτης

έκαψαν ακόμα και το φτωχό μου μερτικό

με αρρώστησαν χωρίς να υπάρχει γιατρικό

τα όνειρα μου κρύφτηκαν, ξεπρόβαλε σκοτάδι
και οι πηγές στενέψανε, βγάζουμε αίμα απ το πηγάδι
και όποιος διψασει δεν πρόκειται να βρει νερό
αργοπεθαινουμε σε μέλλον ζοφερό

ξεχασμένες προσευχές ανακαλώ στη μνήμη
μα η κοινωνία μου προστάζει να γενω αγρίμι
για να ξεσκίσω σάρκες που μου στέρησαν πνοή
γιατί ακόμη και ο καλός θεουλης με αγνοεί

κουράστηκα, απογοητεύτηκα ψοφήσανε πια τα περιστέρια
έπαψα να κοιτώ τον ουρανό, να ψάχνω  πεφταστέρια
γρατζούνισα για λίγο τη κιθάρα
και αποχαιρέτησα  το κόσμο με κατάρα

Φεγγάρι

Αγαπητό μου ημερολόγιο

δάκρυσα  σαν έβλεπα να φεύγει το φεγγάρι

το είχα βάλει στα σκαριά να του ζητήσω χάρη

να με έχει για παρέα στο βραδινό του το ταξίδι

δεν θα το ενοχλούσα αρκετά, ήθελα μόνο ένα στασίδι

μα εκείνο δεν σταμάτησε δεν κάθισε να του μιλήσω

μάλλον θα τρόμαξε να μην το απειλήσω

φοβήθηκε, ξέροντας πως οι άνθρωποι γουστάρουν να μισούνται

και έχουν στο αίμα τους το ψέμα ακόμα και αν φιλιούνται

ούτε και κείνο καταδέχτηκε να μοιραστούμε δυο στιγμές
λες και η παρέα μου τιμάται με λεφτά, κοστίζει σε δραχμές
εγώ  απλά ήθελα να μου κρατήσει λίγο συντροφιά
να μπλέξω στη μαγεία του, να πάρω ομορφιά

πάει, αύριο πάλι θα επιχειρήσω εκ νεου μια προσπάθεια
και ισως να καταλάβει πως στρέφομαι σε κείνο με συμπαθεια
και αν οχι; δεν πειραζει συνήθισα να με υποτιμούν
να αδιαφορούν για το τι κανω να μην με προτιμούν

ως τοτε καληνύχτα!

των ισχυρών πορνεία

αρνούμαι τα κουστούμια και τους ανθρώπους με γραβάτα

μπορεί να ναι ντυμένοι κυριλέ και να περνούν χλιδάτα

μα η περιουσία τους βασίζεται σε βρώμικα λεφτά

και όταν δεν είναι τίμια τα χρήματα δεν είναι ζηλευτά

περιφέρουν σε νεοκλασικές στοές τα ακριβά τους πούρα

απομακρύνουν από δίπλα τους την κάθε λαικούρα

και συνηθίζουν να συχαίνονται εργάτες και πληβείους

καρπώνοντας το κόπο τους, τους θέλουν ηλίθιους

κίβδηλες οι δωρεές με μπόλικη διαφήμιση στο στόρι

πανέξυπνο το τέχνασμα να βγαίνουνε με έκπτωση οι φόροι

και από πίσω οι σακούλες μαύρες με ευρώ γεμάτες

εμένα μου βρωμάνε και ας δείχνουν μυρωδάτες

όταν ο Θεός μοίραζε δικαιοσύνη μας έκλεψε στο ζύγι

είναι το ένα χιλιοστό, σαν ποσοστό είναι λίγοι

μα δεν τους πολεμά κανείς, το χρήμα über alles

ο καπιταλισμός τους στήριξε και στους φτωχούς κρεμάλες 

έτσι τους θέλει η ιστορία, οι έχοντες  πολύ το χρήμα

να έχουν τους γύρω τους ξεψυχισμένο θύμα

να απομυζούν κάθε ελπίδα να αλλάξει η κοινωνία

στα λεξικά αναγράφεται των ισχυρών πορνεία

και όμως γουστάρω

βρείτε φωτιά να ανάψω ένα τσιγάρο
θέλω απόψε φωναχτά να ανταμώσω χάρο
και όμως γουστάρω, αχ πως γουστάρω!

αυτόν τον άδικο ντουνιά οφείλω να αποφύγω
στου θάνατου να προσφύγω
και όμως θα φύγω, ναι ρε θα φύγω!

γέμισαν δάκρυα οι ευχές
φεύγουν με αίμα οι προσευχές
δεν έχω άλλες αντοχές, φύγαν οι αντοχές!

κάποτε είχα ονείρατα μια βαλίτσα ελπίδα
μα ο καιρός την έσκισε, έχασα τη σφραγίδα
πλησιάζει καταιγίδα, μυρίζω καταιγίδα!

ακόμα και το τέλος μου γιορτάζω μοναχός
πίστευα πως είναι το σωστό να είσαι αγαθός
και ήμουν φτωχός, πολύ φτωχός!

 δυο βήματα και αντίο, μάγκες αντίο!

θα κλαψει καταιγιδες

δάκρυσα πάνω στο άψυχο κορμί σου

γιατί τους άφησες να θάψουν την πυγμή σου;

εγώ σε ήθελα κοντά να μου κρατάς το χέρι

μα οι κακοί σε προορίζουν για νυστέρι

νεκρή! το είπανε και οι δημοσιογράφοι

το καταγράψατε οι ιστοριογράφοι

και θα περάσει στις επόμενες γενιές ο  φόνος

και το γιατί η κυβέρνηση κατέστει εθνοκτόνος

Ελλάδα, το έθνος που προδόθηκε εκ των έσω

και στη κηδεία σου ζήτω να προ-σ-καλέσω

όλους εκείνους που σου φέρθηκαν σαν σύγχρονοι Ιούδες

γεννήθηκαν κάμπιες χωρίς να γίνουν πεταλούδες

να τους ρωτήσω πόσο πάει η ταρίφα του προδότη

ποιος τους αγόρασε, ποιον  είχαν για εργοδότη;

και όταν το μάθω παρέα με άλλους χίλιους να τους φτύσω

μικρή εκδίκηση για σένα Ελλάδα να χαρίσω

και όταν το  τέλος της κηδείας φτάσει, θέλω να βλέπω περιστέρια
θα σου δαγκώνουν λίγο από ψυχή για να την παν στα αστέρια
και ξέρω πως  ακόμα και ο ουρανός θα κλάψει καταιγίδες
και θα προσφέρει κεραυνούς να κάψει τους ...νταηδες

απο τους πλεον τολμηρους

μελαγχολία, τσιγάρο και μπόλικο ουίσκι στο μπουκάλι
η διάθεση για εκδίκηση ζαλίζει το κεφάλι
μίσος για τους απανταχού φονιάδες των ονείρων
σε αυτούς που έστησαν μηχανισμό αυτoχείρων

θα καταργήσουνε με νόμους την ελπίδα, το είπαν στις ειδήσεις
και εμπέδωσα πως αμα το δεχτείς χωρίς να καυγαδίσεις
θα είσαι συνένοχος στο μέλλον που ετοιμάζουν
τώρα που οι γύρω σου τρομαζουν, παρακμάζουν

στο τέλος θα βγουν να μας σκοτώνουν εν ψυχρώ
θα μας ψεκάζουνε με βρώμικο υγρό
και ίσως να ακούν και ευχαριστώ

οι άνθρωποι στα συσσίτια και τα ποντίκια στη βουλή
να σε δαγκώνουν δυνατά, γεμίζει απόστημα η ουλή
και όταν το πύον γίνει φλόγα και τους κάψει
δεν θα βρεθεί κάποιος να κλάψει

η μάχη για αξιοπρέπεια που δίνεται στις κεντρικές πλατείες
δεν έχει σημαιάκια από κομματικές γραμματείες
είναι αγώνας διεθνής ενάντια στους δήθεν ισχυρούς
και κατακτιεται  από τους πλέον τολμηρούς

ουτε απουσια

στρίβεις στα αριστερά φοβάσαι
στριβεις στα δεξιά λυπάσαι
κάθεσαι στο κέντρο, λυπημένος
όπου και να πας χαμένος

ανοίγεις τη τιβι να χαλαρώσεις
να σου ρθει ύπνος να γλαρώσεις
ξυπνάς στο τέλος με εφιάλτες
βλέπεις παντού μαχαιροβγαλτες

χαζεύεις στο φιμπι και κανα κώλο
οι σφαίρες μπαίνουν στ αεροβόλο
και σε στοχεύουν από κει οι αλήτες
χωρίς να σε πλησιάζουν ασφαλιτες

και που να πας ποιος να σε θέλει
χωρίς λεφτά δεν έχεις μέλι
κάτσε στο σπίτι να καπνίσεις
σε κάλεσε η μιζέρια να δειπνίσεις

αν σε ενοχλεί, κανε ένα βήμα στο γκρεμό
αν δεν αντέχεις μισεμό
βουτάς και όλα τελειώνουν
και άσε τους άλλους να κακιώνουν

έξαλλου ουδεις δεν θα σε κλάψει
μόνο η χρυσόσκονη έχει λάμψη
εσύ που ψαχτηκες για ουσία
κανείς δεν θα σου βάλει απουσία...

Αυγα απο το ιδιο φιδι

και με τη ψήφο σου κατεστηκες το ρόλο του αυγεα ισχυρό
ξεκίνησε η άγρια κατηφόρα, στροφή σε δρόμο ολισθηρό
ξεχνώντας τους προγόνους σου που έφυγαν στα ξενα μετανάστες
τώρα στηρίζεις  των άκρων δεξιά για λύση στους δυνάστες

μαθαίνουμε ιστορίες απο το πόλεμο στα χρόνια του σαράντα
μα οι επίγονοι προβάρουν τα νάζι εκμηδενίζοντας τα πάντα
υψώνουνε το χέρι το δεξι και με το άλλο κάνουν φόνους
και στα ρεπα πετούνε δακρυγόνα παρέα με αστυνόμους

ναζί που πολεμήθηκαν στο πόλεμο σκληρά απ τη γιαγιά
εκείνη που γνώρισε και στα καπάκια προσφυγιά
τώρα βλέπει νέα  κουρεμενα κεφάλια να μιλάνε ελληνικά,
και ούτε στα τελευταία της δεν πρόκειται να ζήσει ειρηνικά


στολίζοντας το λόγο τους με μίσος προς τους λάθρα ξένους
νομίζουν πως στηρίζουν τη φυλή, το καθαρόν του γένους
μα αποτελούν συνέχεια της σβάστικας, αυγά απ το ίδιο φίδι
η προπαγάνδα τους κατέστησε του φασισμού στολίδι

πιστεύουν πως φταίει ο Αφγανός που μπλεξανε σε δάνεια
μα όταν η τηλεόραση τους έδειχνε της Τζούλιας τη σαμπάνια
έτρεχαν στα περίπτερα χαζεύοντας μιας πόρνης τη καριέρα
τώρα χαζέψανε και οι ίδιοι και έγιναν πιόνια στη σκακιέρα

του παρακρατους σχεδιο

στης βίας το ανάγνωσμα προστέθηκαν και οι εντολές για φόνο
με ένα μαχαίρι μυτερό που προκαλεί στους πάντες πόνο
της απεργίας οι φωνές τα  βρώμικα αυτιά των ισχυρών τρομάξαν
μα εκείνοι χωρίς καθολου δισταγμό το τέλος μιας ψυχής διετάξαν

του παρακράτους σχέδιο για να αποφεύγει ο κόσμος τις πορείες
να αναλώνεται με κείμενα στο φέισμπουκ και σκόρπιες θεωρίες
για να μην αντιδρά και ας έρχεται  και η δικία του μαύρη ώρα
 οι παροικούντες είναι αδίστακτοι και έχουν πάρει φόρα

το σύστημα καταστολής διέθεσε και όπλα στη φαρέτρα
για να νεκρώνεται ο λαός και να περνάν τα νεα μέτρα
τρομοκρατίας συνταγή που ακολούθησαν κίναιδα καθεστώτα
και τα βιώνουν πια διαδηλωτές σε χρόνο ενεστώτα

η ιστορία συνεχίζεται,  και ο αριθμός των δολοφόνων μεγαλώνει
και η κυβέρνηση που μαλλον πέτυχε το στοχο της τολμα και καμαρώνει
φοβάμαι μην μας νικήσουν  αδελφε και εξαφανισουν την αλήθεια
μα οι νεκροί υπάρχουνε, ψάξτε αλλού για παραμύθια

μια νεα φυλακη

εφηύρανε μια νεα φυλακή να κατοικεί το παρελθόν

και τη βαπτίσανε κοινωνική δικτύωση  προς τιμήν των αμαθών
και τοποθέτησες  εκεί τις μνήμες σου απ το χτες
να τις ανακαλούν χωρίς να σε ρωτήσουν αν το θες

διασκεδάστε με το ίντερνετ, τα κινητά την ώρα που σας κλέβουν
και με τα ευαίσθητα δεδομένα σας τους ισχυρούς φιλευουν
ας μάθουν που κινείστε, τι σκέφτεστε και ποιον φοβάστε
έχουμε φαισμπουκ, τουιτερ, ινστανγραμ, ελάτε!  για κοπιάστε

ο τρόπος χειραγώγησης της μάζας άλλαξε ανα τους αιώνες
τώρα σε προτιμούνε γελαστό να σε φωτίζουν οι οθόνες
για να αναφέρεσαι σε κάθε τι που κάνεις σαν Ρουφιανός
και να παρακαλάς  accept αποδοχής, των likes σου ζητιάνος

να τους τροφοδοτεις πληροφορίες, σκυμμένα τα κεφάλια
ώσπου να ετοιμαστεί ο  φάκελος σου στην ασφάλεια
για να σε ξέρουν όλοι προτού γνωρίσεις εσύ τον εαυτό σου
να ξέρεις σε κερδίσανε, παράτα τα! φόρεσε το παλτό σου

κρυώνεις γιατί αποφάσισαν απόψε πως κρυώνεις

χρυσοσκονη του μηδενος

υπάρχουν  άνθρωποι που μες στη φτώχεια ξαγρυπνουν

μπορεί να ναι απένταροι μα προτιμούν να μην σε προσκυνούν

εγώ  φοβάμαι όμως να σε φτυσω, να πορευτω μονάχος

διοτι είμαι ριψασπις, δεν κάνω εγώ για μονομάχος

ξέρω πως έχεις τα κλειδιά μα είσαι χρυσόσκονη του μηδενός

εκπορνευομενο απόστημα ανάλογα με το ανάστημα του καθενός

συστημικοί καιροί που δεν μετράνε χρόνο αλλά  γεννούν ντροπή

και ούτε που καταλάβαμε πως φτάσαμε σε αυτήν την εκτροπή

τα όνειρα κοστίζουν δυο ευρώ και τα πληρώνεις κας

και περιμένεις να εκπληρωθούν ενώ και σύ θα σκας

αναρωτιέσαι αν θα πρεπε το αίτημα σου  να δεχτούν

μα εγώ σου εξηγώ πως είναι υπερβολή να σ ανεχθούν

βύθισαν τη χώρα στο σκοτάδι, ξεπούλησαν Ελλάδα

αλλά να είσαι σε όλα προσοχή, να στέκεσαι λαμπάδα

να τους δηλώνεις πίστη, προσταγή σε κάθε εντολή τους
φροντισε να σαι άδικος για να τεθείς στη δούλεψη τους

αν απορείς για ποιους μιλώ αυτές τις λέξεις, δεν θυμάμαι
ούτε και εγω τους ξέρω μα έμαθα να τους φοβάμαι
ίσως να βρίσκονται παντού, περικυλωσανε τα πάντα
για αυτά και παραδίνομαι στων αλλων τα κουμαντα

πουδραρισα χρυσόσκονη και τέντωσα τα χέρια
και περιμένω να κρεμάσουν δυο σκοινιά μιζέρια

δώστε ένα πένθιμο ρυθμό, χτυπήστε παλαμάκια

θέλουν όταν μαριονετω να κάνω τσαλιμάκια

θεοι του ερωτα

Θεοί του έρωτα ,ζητώ ακρόαση, ζητώ να με δεχτείτε
και με το βέλος σας σε αυτή που αγαπώ να απευθυνθείτε
 τη βλέπω στο μπαλκόνι,που κάθεται και κείνη μόνη
μα πως να εκφράσω συναισθήματα, δεν ξέρω, με αγχώνει

για να σας δώσω μια περιγραφή να ξέρετε ποια θέλω
είναι ψηλή και λυγερή πανέμορφο μοντέλο
και όταν χαμογελά  σαν βλέπει να κοιτάζω
ο κήπος μου ανθίζει μα μέσα μου διστάζω

για αυτό πλησιάστε την και πείτε της δυο λόγια
γιατί το νιώθω σύντομα θα θελω μοιρολόγια
σε λίγο στο μπαλκόνι της θα εμφανιστεί με Ξένη παρουσία
στων φιλοτελιστων τη συλλογή φαντάζει οπτασία

δωστε μου μια βδομαδα χρονο,  παράταση για μένα
μέχρι να βγαλω αισθηματα που εχω στα κρυμμένα
και αφήστε την μετά να τα σκεφτει ,να αποφασίσει
ελπίζοντας να τα δεχτει, στη σκεψη της να τα κρατήσει

και δεν ζητάω πολλά, ένα μικρο χαδακι
ένα ωραίο κοίταγμα, ένα γλυκό φιλάκι
και όχι ένα, ας είναι δυο, ας είναι περισσότερα
αρκεί να απευθυνθούν στις ψυχής μου τα ενδότερα

σφαγες κρυμμενες φοβισμενες

η μυρουδιά που έβγαζαν τα πτώματα ήταν αποπνικτική
η μάχη  αυτή για την ελευθερία τους υπήρξε καταληκτική
πλατσιακο στα τιμαλφή τους και ούτε ένα μοιρολόι
οι συγγενείς κρυφτήκανε και ήρθανε χρυσοχόοι

ξεπουλήθηκαν οι περιουσίες επαναστατών από οπλίτες
και τους νεκρούς τους κάψανε για να φοβούνται οι πολίτες
και ούτε ένας άνθρωπος δεν τόλμησε να αφήσει ενα κεράκι
κλείστηκαν  στα σπίτια τους, ατάραχοι, και βράζουνε τσαγακι

μα φυσηξαν οι ανεμοι και πήρανε κοντά τους το μεγάλο μυστικό
που κρύβονταν στις στάχτες μιας καμένης γης, τρομακτικό
και ευελπιστώ πως κάποιος θα το βρει κάποιος θα καταλάβει
και αμέσως ενημέρωση για κεινη τη σφαγή να αναλάβει

οι ιστορικοί καλούνται να τιμήσουν τους νεκρούς με αλήθεια
να μην πληρωθούν από τους ισχυρούς που ψάχνουν εχεμύθεια
καλούνται να μην προδωσουν όπως τους πρόδωσε η γενιά τους
και έστω την ύστατη στιγμή να λυτρωθούν στα ουράνια τους

την εικόνα για αρετή

μας γέννησε μητέρα και μας μεγάλωσε ο μεγάλος αδερφός

άτομα φοβικά με σύνδρομα φοβίας με έλλειμμα επικοινωνίας
που βομβαρδίζονται με άχρηστες πληροφορίες αφθονίας
νομίζουν ότι επαναστατούν γράφοντας σχόλια για τη κρίση
μα οι ισχυροί τους έχουν μαντρώσει  τους έχουν εκκαθαρίσει

ξέχασαν πως είναι να αγαπάς μα ακόμα νιώθουν πλούσιοι

γιατί έχουν λαπ τοπ, κινητό και ας είναι δούλοι ακούσιοι
ενός συστήματος που μας προβάλει την εικόνα για αρετή
και πως αρκεί ένα Check in να πάψει να ναι η ζωή μας βαρετή

εμφανίστηκε ένα παιδάκι που κράταγε στο χέρι μια μπάλα
μα ήταν μονάχος ο μικρός και ούτε ένας φίλος για τραμπάλα

και όταν το είδα σάστισα μα ο γελοίος αποφάσισα να το ποσταρω

και το θεώρησα πιο σοβαρό απ το να τρέξω να μαρκάρω

φωτογραφίες όχι για να αποτυπώσουν τη στιγμή στο χρόνο
απλά να γίνουν Like αποδοχής και να ανεβείς σε θρόνο
και να αποκτήσεις σχόλια ότι αυτό που κάνεις είναι εκλεκτό
και ηλίθια  χαμόγελα σε έξυπνα κινητά για να κυριολεκτώ

κάποτε στις πλατείες μας φώναζε η μητέρα να προσέχεις
και τώρα ο μεγάλος αδερφός να σου γελάει... αντέχεις;
αντέχεις να ακολουθήσεις τη γενιά που κλείνεται σε σπιτια;
η το καταλαβες πως τα tweets δεν αφορουν ελευθερα σπουργιτια

εμφανίστηκε ένα παιδάκι που κράταγε στο χέρι μια μπάλα
μα ήταν μονάχος ο μικρός και ούτε ένας φίλος για τραμπάλα

και όταν το είδα σάστισα μα ο γελοίος αποφάσισα να το ποσταρω

και το θεώρησα πιο σοβαρό απ το να τρέξω να μαρκάρω

ξεχασες

θύμισε έρωτα  η μάτια που σου ρίξε όταν περνούσες

σου έγνεψε της γέλασες καθώς την προσπερνούσες

και εκείνη κοντοστάθηκε θέλοντας να μιλήσεις

και ένα κρυφό της όνειρο φώναζε να φιλησεις

μα εσύ προχωρήσες δεν έδωσες μεγάλη σημασία

και δεν θυμάσαι πρόσωπο ούτε και ενδυμασία
μα σαν  γυρίσεις σπίτι και νιώσεις πάλι μοναξιά
θα είναι πια αργά τη περιφρόνησες τη νέα αλλαξιά

άδεια η νύχτα γιατί  δεν αποφάσισες να σταματήσεις
για να χαθείς στο βλέμμα της και να τη συναντήσεις
ξάπλωσε να κοιμηθείς και αύριο εκεί που τη πρωτοδες
μήπως δουλεύει εκεί κοντά και πάψει να ναι ομιχλώδες

ξέχασες πως είναι να φλερτάρεις μια όμορφη κοπέλα
εθίστηκες στη πληρωμή και ψάχνεις στα μπουρδέλα
εξαγοράζεις με λεφτά τη γύμνια σου, στους άλλους
αρνείσαι να αφεθείς σε έρωτες μεγάλους

και αν αύριο τη ξαναδείς φοβάμαι πάλι μη σωπασεις

θα μοιαζει με τροφη

μια ταξική συνείδηση κουρέλι, ρούχο τρύπιο ασιδέρωτο

που έκανα κίνηση να το πλησιάσω μα ειναι πια ξενέρωτο

διαλύθηκαν οι καστες και έγιναν δυο, πλούσιοι και φτωχοί

κάποιοι πετάνε ευρώ καλώντας σε σε πόρνη ανακωχή

στις δωρεές νοσοκομείων πεθαίνουν οι ελάχιστων ταπεινοί

βιτρίνας αγαθοεργία που θυμίζει περισσότερο ποινή
και αν κοπιάσεις να βοηθήσεις τη ψεύτικη τους πράξη
για λίγο ο δύσκολος δρόμος σου θα αλλάξει 

έστω και αν αποφάσιζες να απαιτήσεις στων πλουσίων την αυλή

στα δυο μέτρα διώχνεσαι  περνιεσαι για απειλή
σε θέλουν μακριά τους κάπου απλά να ζεις  η να πεθαίνεις
το έχουν για πολυτέλεια πως τολμάς και ανασαίνεις

δουλεία εντάσεως εργασίας και εσύ κουράζεσαι για άλλους
πομερχαρχοι με αιματινη στολή που θα διατάζουν κανιβάλους
γιατί κάποια στιγμή η σάρκα του δίπλα σου θα μοιάζει με τροφή
όσο δεν έχεις τι να φας τίποτε δεν είναι διαστροφή

έτσι και γω αποφάσισα να χαρίσω τη Ζωή μου και να φύγω
θέλω εκείνη την άρρωστη στιγμή να αποφύγω
φοβάμαι μήπως οι πλούσιοι σαν ήρωα με κηδεψουν
και κάπως έτσι  το τέλος μου να φαλκιδεψουν

για καποια σκουπιδια

είμαι φτωχός που νιώθει πλούσιος σε τρύπια ενδυμασία
κάποιοι το λένε τίμημα και  για άλλους δοκιμασία
καλύτερα παλιάτσος στη κοψιά να δείχνω για αλήτης
παρα για όπλο την ψευτιά και να μαι ασφαλίτης

άστεγος σε κίβδηλους καιρούς και οι γύρω με χλευάζουν
σε φαισμπουκ και σε τουιτερ φωτογραφία μ ανεβάζουν
και από κάτω σχόλια πως είμαι γέννημα τις κρίσης
μπορεί και ανήθικος πρεζάκιας που ζει με καταχρήσεις

και όταν τους λέγω καθίστε να αλλάξουμε το κόσμο μάγκες
η λύση για το αύριο δεν είναι να αποφύγεις τις παράγκες
μια πρώτη πράξη επανάστασης είναι απλά να αγκιαλιαστουμε
να βρούμε τις δυνάμεις μας σιμά να πορευτούμε

μα εκείνοι νιώθουν πως απλώς γελούν με έναν επαίτη
που ξέφυγε από τον καθωσπρεπισμό και κάνει το δραπέτη
και μου πετούνε δυο δολάρια λες και τους είπα χρήματα
λοβοτομή τους έκαναν για αυτό ανοίξτε τα ιδρύματα

αν το διαβατήριο είναι η αδικία με προτιμώ λαθρεπιβάτη

στα σάπια όνειρα των ισχυρών που ψάχνουν υπνοβάτη
απέχω, διαδηλώνω και  φωνάζω βρωμάνε σαν σκουπίδια
έχουν ανθρωπινή μορφή  και σου γεννούν αποκαΐδια

οι 5 αισθησεις

βγαίνει η πανσέληνος το πιο ολόγιομο φεγγάρι
εκείνο που αγάπησες αυτό που σ ιντριγκαρει
αφή, ακοή, όσφρηση, γεύση, όραση πέντε αισθήσεις
όλες με έρωτα ντυμένες αρκεί να προσπαθήσεις

ας δέσουμε τα μάτια σου για πες μου τι σ αγγίζει
επεξεργασου με στα χέρια σου τολμά και σε ερεθίζει
σφιχτά να με κρατήσεις  και άρχισε να με χαϊδεύεις
θέλω εσένα για δασκάλα μου που ξέρεις να εκπαιδεύεις

δώσε και βάση στη φωνή  στο αυτί σου ψιθυρίζω
τονίζοντας το πόσο σε ποθώ τη σκέψη συνασπίζω
λόγια που έρχονται στο νου και ας ντύθηκες σεμνά
μα η διάθεση μου όρισε τα πάντα πιθανά

μυρίζουν τα δυο σώματα ωσάν ερωτικό μπουμπούκι
δίνουν την έναρξη και το ρυθμό να ανοίξει το σεντούκι
αρώματα που κρύφτηκαν σαν να ναι το κορμί μπουκάλι
αισθησιασμός στο φλογιστρο και τράβα τη σκανδάλη

κρασιά από τον Όλυμπο το νέκταρ και το διονυσιασμό
κρυμμένα ονειρατα που ξύπνησαν απ τον αισθησιασμό
και οι γεύσεις των αφροδισιακών που έφτιαξα για σένα
ευφράνουν τις λαγνείες σου που ήταν στα κρυμμένα

άνοιξε τα ματάκια σου να νοιώσουνε και κεινα ηδονή
ας δούνε τα παιχνίδια μου που φέρνουν προσμονή
να πιάσουνε το νόημα πως δεν μιλάμε απλα για συνουσια
στα προστυχα μου σχεδια δηλωνουν παρουσια

φιλε παιδικε

δυο δράμια θάνατο μου σύστησε ένας φίλος παιδικός

το πρότεινε για φάρμακο γυρνούσα από αγάπη νηστικός
ανούσια η Ζωή εκείνου που δεν κατάφερε  ποτέ να αγαπηθεί
εκείνου που δεν μπόρεσε για έναν έρωτα να καυχηθεί

να φτάσε η στιγμή να μάθω τι κρύβεται κάτω απ το θάνατο;
το νιώθω πως η αύρα της ψυχής μου θυμίζει ετοιμοθάνατο
φίλε παιδικέ φερε μου κάτι αιχμηρό ίσως ένα μαχαίρι μυτερό
 κανε για μένα προσευχή να εντοπίσω ένα λιμάνι σκιερό

φίλε παιδικέ βρες μου ένα θάνατο χωρίς να νιώσω πόνο
τον κράτησα στα χέρια από μικρός για αυτό και μαραζώνω
θέλω να είσαι δίκαιος σε όσους με αποκαλέσουνε δειλό
εσύ το ξέρεις πως οι μοίρες μου φυλάγανε αστέρι χαμηλό

και αν βρεις κάποια που τη φωτογραφία μου λατρέψει
δώσε της χάδι στοργικό που θα τη σημαδέψει
πες της πως δεν την ξέρω μα σίγουρα την ποθώ
και όταν  τελειώσει ο χρόνος της τα μάτια της βρω

πες της που θα κοιμάμαι να αφήσει δυο λουλούδια
και ίσως εκεί που κατοικώ να αρχίσω τα τραγούδια
φίλε παιδικέ θα της φυλάγω το πιο μεγάλο ευχάριστό
ανοίξτε μου τον τάφο μου μαζί της να τον μοιραστώ

αντίο και σε σένα φίλε παιδικέ και τώρα λυτρωτή
σε σένα δεν πρόκειται να αφιερώσω ομοιοκαταληξια
να ξέρεις ομως κάτι πολυ πολυ απλο φιλε παιδικε
πως οπου και να παω ετσι θα σε αποκαλω

αραγε

για δες που ακόμα και η Ζωή κρύβει αισθήματα θανάτου

απ τη καρδία ενός τίμιου μέχρι του πιο φευγάτου

για δες που ακόμα και ο θάνατος θυμίζει κάτι από Ζωή

το πτώμα ενός ζώου την ύπαρξη ενός άλλου ευνοεί

βλάσφημος όποιος δεν λαχταρά το γέλιο στις κηδείες

τα μνήματα των φίλων μας θυμίζουν μαύρες κωμωδίες

γιατί στο τέλος μιας ψυχής αρχίζει η πνοή μιας άλλης

μακάριος όποιος το θάνατο όρισε σαν αλλαγή σκυτάλης

σαν γεννηθεί ένα μωρό τα δάκρυα εκείνο αρχίζει  

αβέβαιο το μέλλον του για αυτό και καυγαδίζει

και  όποιος το κλάμα του δεν βλέπει με συμπόνια

βλάσφημος θα ναι σίγουρα θα τρέμει τα αηδόνια

άραγε τι είναι βέλτιστο να ζει κανείς και να αναπνέει

η να μιλήσει με το θάνατο που ρήτορες εμπνέει

ρητορικό το δίλημμα ποιος ξέρει να απαντήσει

να μην κοιτάξεις ουρανό διάλεξε να σιωπήσει

το πατρικο μου σπιτι

πριν κάτι μέρες βρέθηκα στη παλιά μου γειτονία
το πατρικό μου σπίτι ερείπιο, σπασμένη κλειδωνιά
μπήκα συγκινημένος να δω τι έχει πια απομείνει
μα οι άνθρωποι του έφυγαν  και επικρατεί ειρήνη

εντάσεις πόθοι αγάπη  και τώρα πια ποντίκια
οι τοίχοι του κατέρρευσαν στο πάτωμα χαλίκια
πεσμένες οι αφίσες των παιδικών μου χρόνων
πρότυπων απ το χτες αλλά και δολοφόνων

μαμά μπορείς να μου πεις που είναι τα παιχνίδια;
πάτερα έχω κλειδωθεί μου φέρνεις αντικλείδια;
θυμάσαι κάποτε αδερφέ που έσπασες το βάζο
εγώ είμαι που σε κάρφωσα ακόμα διασκεδάζω

μυρίζουν οι αναμνήσεις φρέσκο δυόσμο και λεβάντα
τις πότιζα πριν κοιμηθώ τις γλάστρες στη βεράντα
αδιάβαστος για μια Ζωή μα το κρεβάτι μου έστρωνα
μηδενικά στα διαγωνίσματα και ζαβολιές κατάστρωνα

μεγάλωσα κουράστηκα θα θελα να γυρίσω πίσω
πιτσιρικάς να ξαναγεννηθώ το δέντρο να στολίσω
και ας ξέρω πως είναι αδύνατον δεν παίζουμε ταινία
το παρελθόν μου αντάμωσα ζητώ φιλοξενία

μαμά μπορείς να μου πεις που είναι τα παιχνίδια;
πάτερα έχω κλειδωθεί μου φέρνεις αντικλείδια;
θυμάσαι κάποτε αδερφέ που έσπασες το βάζο
εγώ είμαι που σε κάρφωσα ακόμα διασκεδάζω

μεχρι που

βρέχει έξω και έχεις πιει,  καλύτερα μην οδηγήσεις

ο δρόμος είναι δύσκολος, φοβάμαι μην χτυπήσεις

η πρόταση μου  πρόδηλη και στρώνω το κρεβάτι

τη νύχτα μου να μοιραστώ με θηλυκό λαθρεπιβάτη

οι πυτζάμες που σου δάνεισα το σώμα σου φωτίζουν

και τη ματιά σου διαπερνούν το γέλιο μου υπνωτίζουν

η θέση μου είναι δύσκολη  τον ύπνο σου χαζεύω

μια ώρα σε χω πλάι μου και αρχίζω και ζηλεύω

εσύ κοιμάσαι δίπλα μου και γω φοβάμαι  να σε αγγίξω

και ας ξέρεις πως σε αγαπώ και ας θέλω να ορμηξω

μα η οδηγία σου σαφής πως θα μαστε για πάντα φίλοι

να ξερες πόσο λαχταρώ να σε αισθανθώ στα χείλη

άραγε θα ρθει η στιγμή που θα ποθει μονάχα εμένα

να της ξεπλέκω τα μαλλιά που θα ναι μπερδεμένα

αστέρια διαφωτίστε με και δώστε μου μια λύση

την έπλασαν σαν άγγελο και με έχει παραλύσει

μέχρι που

άκουσα τη φωνή σου και κατάλαβα ποια είναι η πρόθεσή σου

είδα και το γυμνό κορμί σου και φαντάστηκα τη διάθεση σου

ξημέρωσε  και συ με ένα νάζι να μου φωνάζεις καλημέρα

ήχος που στη καρδία μου φώλιασε και μου φτιάξε τη μέρα

ονειρο στη θαλασσα

ξέρω πως και σήμερα λείπεις θα είσαι κάπου μακριά
μέχρι που βράδιασε, μικρο ταξίδι έχω βάλει στα σκαριά
κλείνω τα μάτια μου να κολυμπήσω σε όνειρο
στα δίχτυα του κορμιού μου σε θέλω όμηρο

ταξίδεψα σε μια παραλία  παρθένα άγρια ερημική
από αυτές που μόνο σκάφη πάνε και είναι μαγική
επίσημη προσκεκλημένη μόνο μια έχω για το βράδυ
σε περιμένω ημίγυμνη και η θάλασσα είναι λάδι

ένα μαγιό που να φωτίζει την ερωτική σου διάσταση
στη λίμπιντο σου να χαθώ και ας φέρω επανάσταση
ένα τρελό παιχνίδι έρωτα με ζαβολιές και όχι κανόνες
τα βήματα σου με έφτασαν και ξύπνησαν ορμόνες

ελα για μια βουτιά, νεράιδα, φοβάμαι να μαι μοναχός
όταν δεν είσαι δίπλα μου αισθάνομαι και πιο φτωχός
τα αστέρια αυτόπτες μάρτυρες όλα τα καταγράφουν
τα μάτια μου σαν φλέγονται και πόθο που διαγράφουν

κούρδισα τη κιθάρα μου για σένα τρυφερουδι
οι παρτιτούρες  έτοιμες  και αρχίζει το τραγούδι
θέλω τους στίχους μου γλυκούς να φέγγουν τη ψυχή σου
να έλκουνε την αύρα σου να δένουν στο φιλί σου

ώσπου το όνειρο μου τέλειωσε και σε κρεβάτι βρέθηκα
ήταν τόσο γλυκό και ανέμελο στις ηδονές του αφεθηκα
το αρωμα σου ξεθαψα και το κραγιον σου βρηκα
το έχω στο ντουλαπι θα τα φυλω σαν προικα

το νεο συμβολαιο

τα τυπικά απέμειναν στην νέα συμφωνία
οι υπογραφές συνέπεσαν με μια δολοφονία
και οι όροι άγνωστοι για τους φτωχούς της γης
έξαλλου είναι υπάκουοι της κάθε διαταγής

συμβόλαιο ανήθικο φιμώνουν την ελπίδα
το αύριο σου δάκρυσε στημένη η παρτίδα
η επανάσταση σου κάπου στο δρόμο ξέμεινε
κάποιοι τη δολοφόνησαν το άδικο παρέμεινε

μην μιλάτε μην κινείστε μην σκέφτεστε
μην αγαπάτε μην φιλάτε να ντρέπεστε
μην κοιτάτε μην ζητάτε να κοιμάστε
να ξεχνάτε να μισείτε να φοβάστε

η εξουσία πέρασε στους λίγους, στα λεφτά
το παρακράτος έδρασε και κείνο στα κρυφτά
και φυσικά κανένας δεν σου ζήτησε μια γνώμη
για πρόσεξε γιατί σε δέρνουν και αστυνόμοι

το νέο μνημόνιο ίδιο ακριβώς με το παλιό
μα είναι πια παγκόσμιο ανούσιο το φευγιό
με στάτους απ το φεισμπουκ κυλάει ο αιώνας
τα μην τα όχι και τα δεν έγιναν πια κανόνες

μην μιλάτε μην κινείστε μην σκέφτεστε
μην αγαπάτε μην φιλάτε να ντρέπεστε
μην κοιτάτε μην ζητάτε να κοιμάστε
να ξεχνάτε να μισείτε να φοβάστε

νεκροταφειο

περιπλανώμενος σε ένα μυστήριο νεκροταφείο αδικημένων
υγρό και ανήλιαγο το τελευταίο σπίτι των ηττημένων
ούτε ο θάνατος δεν κατάφερε να τους σώσει
τον πίστεψαν μα τους έχειν και κεινος πληγώσει

αυτόχειρες, και πληγωμένοι σιμά σε διπλανά κρεβάτια
μα είναι ακόμα ανήσυχοι και ψάχνουν μονοπάτια
αναζητούν νέα έξοδο να βρούνε  μια πατρίδα
ο θάνατος τους πούλησε δεν βρίσκουν ηλιαχτίδα

γριές που μια κατάρα της ήθελε για παντα παρθένες

ψυχές που θέλησαν μα βγήκαν χαμένες
ματωμένα πουκάμισα που πότε δεν λυτρωθηκαν

φωνές επανάστασης  που στο τέλος φιμώθηκαν

ώσπου ο άνεμος με πέταξε σε  τάφο στολισμένο
το χώμα του ήταν πρόσφατο το μνήμα γυαλισμένο
και μια φωνή στεντόρεια μου φώναζε να σκαψω
ο χώρος φτιάχτηκε για με, το σώμα μου να θάψω

δεν πρόλαβα να απολογηθώ και ακούω κλάματα
εξοδιος ακολουθία και συγγενών μελοδράματα
και γω εδώ ανήκω... το ξερα το χα καταλάβει
ο χρόνος μου ξεθώριασε και το φευγιό καράβι

θλιβερές οι στιγμές και οι πληγές συνεχίζονται

νεκρών ιστορίες που δεν ζωγραφίζονται
μα δεν μπορώ περίμενα το θάνατο καλύτερο
τον τάφο μου τον μίσησα θα φυγω το ταχυτερο

δυστυχως καποιες ψυχες δεν εχει σημασια που βρισκονται
θα ειναι ανησυχες οπου και να πανε
μια τετοια ψυχη ειμαι και γω
οποτε...

τυφλη βροχη

παγίδευσα τα μάτια σου για να κοιτούν μονάχα εμένα
να μου χαμογελούν όταν ξυπνώ και ας είναι κουρασμένα
μα ένα πρωινό που έβρεχε τα είδα να ναι δακρυσμένα
να μη αντέχουν τη ζωή και να ναι γερασμένα

πλησίασα να τα χάιδεψω
με το φιλί μου να τα γιατρέψω
στην αγκαλιά μου να τα φιλεψω
με τη καρδία μου να τα χορεύω

εκείνα ντράπηκαν μα δεν κατάφεραν το δάκρυ να εξηγήσουν
ίσως γιατί φοβήθηκαν πως κάποτε μπορεί να ναυαγήσουν
μάλλον αισθάνθηκαν πως δεν μπορούνε άλλο να με κρατήσουν

πλησίασα να τα μυρίσω
με το φιλί μου να τα τρυγισω
στην αγκαλιά μου να τα ηρεμήσω

και η βροχή δυνάμωσε και τότε μου πες πως είσαι άρρωστη
πως αύριο θα τυφλωθείς και η θεραπεία  άγνωστη

πλησίασα να τα εξετάσω
με το φιλί μου να τα ησυχάσω

μα εκείνη επέμεινε πως αύριο τα μάτια της θα χάσουν τη μαγεία τους
.............................................
............................
....................................
απομακρύνθηκα
δεν είμαι εγώ για έρωτες

ο θεος μου

συνάντησα τη νύχτα έναν άνθρωπο που έλεγε πως ήταν ο Θεός
κανε ένα θαύμα του είπα για να μπορώ και γω να σε πιστέψω
και τότε ξάφνου σάστισε και μου γνεψε πως είναι πια φτωχός
μα αν και εκείνος ξέφτισε τι νόημα έχει εγώ να το παλέψω

η μανα μου τον άγγιξε και μου πε είναι ένας τρελός ένας επαίτης
και να τον διώξουμε απαίτησε γιατί ήρθε σπίτι μας να κλέψει
αυτός είναι ένας ρέμπελος και  όχι του κόσμου ο ηγέτης
και αν πεινάτε ας παει κάπου να δουλέψει, αλλού να κοροϊδέψει

εκείνος έσκυψε είπε πως κάποτε μπορούσε μα τώρα πια φοβάται
κουράστηκε, υπέκυψε και οι κακοί  το λαμπερό του θρόνο κάψαν
τον πέταξαν από ψηλά και στο παγκάκι πια του λένε να κοιμάται
του έσκισαν τα ρούχα ,τον έκαναν θνητό, τη δύναμη του θάψαν

συνέχισε να μας μιλα ώσπου κατάλαβα πως λέγει την αλήθεια
του έδωσα να φάει και πως αν θέλει μπορεί να κοιμηθεί εδώ το βράδυ
εκείνος δέχτηκε άλλα με έναν όρο σε ότι είπαμε να υπάρχει εχεμύθεια
ο κόσμος είναι ανέτοιμος να δεχτεί πως έχασε μέχρι και του θεου το χάδι

ξημέρωσε και στο κρεβατι που ξαπλωσε  ο παραξενος υπαρχει ενα γραμμα
το ανοιξα να παρω απαντησεις γιατι εφυγε χωρις ουτε να χαιρετησει
μα σαν το τελειωσα, ανεσταξα, δεν αντεξα και αρχισα το κλαμα
η μανα μου πλησιασε και μου ανοιξε την αγκαλια της για να με ηρεμησει

οσο για το τι μου εγραφε στο γραμμα δεν μπορω να σας πω ειναι προσωπικο
αφηστε με τωρα παω να κοιταξω ουρανο μηπως τυχαια τον δω για τελευταια φορα

απαγωγη αφροδιτης

τα βραδινά μου όνειρα αντάμωσαν τα αστέρια

την Αφροδίτη έκλεψαν και μου φέραν στα χέρια
απαγωγή ιστορική για ένα θνητό που απλά ανασαίνει
μα σαν πλησιάσει ουρανό το αδύνατο υφαίνει

κύματα την λαχταρώ  και δούλος της σε κάθε προσταγή
θεόπνευστο αμαγαλμα που έφτασε για μένα ως τη γη
για αυτό σωπάστε και αφήστε την να  σεργιανίσει
να αρχίσει ερωτικό χορό που θα με αποπλανήσει

η ακρογιάλια εγλύκανε  μας έδωσε την άδεια
να κολυμπάς να σε κοιτώ και να μοιράζω χάδια
αισθησιακό το σώμα σου στην ηδονή μου σβήνει
ο πόθος μου αδάμαστος και στο φιλί συγκλίνει

η γεύση του κορμιού σου , αέναη θαλασσινή αλμυρά

της άνοιξης χαμόγελο της χαραυγής πορφύρα
 φανατικός σου θαυμαστής της λαγνείας σου επαίτης
αμμουδιανο ξημέρωμα της γύμνιας σου υπηρέτης

καλό μας πρωινό μην φύγεις σ αγαπώ

σπασμενα ονειρα

προσπάθησα να ζωγραφίσω  ευτυχία
μα το μολυβί δάκρυσε και πένθιμα ηχεία
δοκίμασα και με στυλό να γράψω ελευθερία
μα το μελάνι στέγνωσε, χάθηκε η ευκαιρία

τα μάτια μου εκλεισαν τους έφυγε η ελπίδα
ζαρώσανε τα χέρια μου φοβούνται για παγίδα
και πως εγώ να εκφραστω, να αντέξω, να γελάσω;
μα ποιος γελά στις φυλακές δεν θέλω να πεινασω

έκλεισαν τα παράθυρα ξεθύμανε η πλατεία
πιστεύουν πια στο άδικο σε πρόστυχη λατρεία
νυχτώνει πια νωρίς και ας είναι μεσημέρι
ο ήλιος μας παράτησε σε τούτα δω τα μέρη

φυσηξτε κύματα και διώξτε με απ τη χώρα
με κούρασε η ζωή με παίρνει η κατηφόρα
θέλω και γω να αισθανθώ ζητάω να αναπνεύσω
το στόμα μου ασάλιωτο δεν ξέρω να παλέψω

το όνειρα μου άλλαξαν προορισμό διατάζουν
μα η πυξίδα έσπασε  οι μοίρες με τρομάζουν
ο άνεμος ξεψύχησε και το φευγιό αναβληθεί
δημοκρατία έσβησε αλλάξανε τα ήθη

τιμωρία σκληρή για μια ρομαντική ψυχή
που κλαίει με τους γύρω του και ανησυχεί
θυμάσαι κείνο το ρυθμό που λέγαν στις κηδείες
για μένα πια θα τραγουδούν αυτές τις ψαλμωδίες

αρρώστιες με διαπέρασαν το μέλλον με πληγώνει
αυτό που απευχόμουνα αυτό κοντοζυγωνει
και ψες και σημερα και καθε νυχτα λιωνω
τον θανατο φοβομουνα μα τωρα τον φιλιωνω

αγνωστοι θεοι

κοιτώ τον ουρανό και ψάχνω για άγνωστους Θεούς
που ν αντιστέκονται σ ανθρώπους κραταιούς
θέλω η  μαγεία τους να φτάνει επιτέλους ως τη γη
ώσπου το άδικο και το κακό μην έχει διαφυγή

προσπαθώ να γελάσω μα νιώθω πιο πνιγμένος
το κακό αδυνατώ να εξορκίσω είμαι χαμένος
Θεέ με πρόδωσες θέλω να γίνω βλάσφημος
παρέδωσες τα όπλα σου δεν είσαι μάχιμος

μονάχα μπρος στο θάνατο οι άνθρωποι είναι ίσοι
είναι το άγνωστο που δεν εξαγόρασαν οι κρισοι
φοβούνται και τον σέβονται μα δεν τον αγαπούν
και σαν πλησιάσει δίπλα τους και αυτοί σιωπούν

μην είσαι θάνατε ο άγνωστος Θεός που λέω;
με αίσθημα δίκαιου σκοτώνεις το χυδαίο;
σε ανθρώπους του πλήγωσανε τους φέρνεις το μοιραίο;
η μόνο τους αθώους τους μπλέκειε σε τροχαίο;

σκιες της πολης

μια κοινωνία που τους κρύβει με σεντόνι
άνθρωποι στο δρόμο σκοτεινοί και μόνοι

για κάποιους εφιάλτης για μένα παραμύθι

για ένα παραμύθι που στο τέλος του δακρύζει
να σου μιλα για μοναξιά που στη ζωή αντικρίζεις
για μια ψυχή που ξέμεινε στου δρόμου τα μισά
με ένα μπουκάλι αλκοόλ ,καπνό να ξεφυσά

σε ένα παγκάκι κάθεται και γύρω τους κανείς
αξύριστος αγέλαστος και η πόλη αχανής
σε κρύο σε βροχή σε ζέστη σε χαλάζι
φορά τα ίδια ρούχα  δεν τα αλλάζει

κακόφημα τα στέκια που πίνει και θυμάται
σαν του μιλάς ίσως να  κάνει πως κοιμάται
και αν κάποτε τον δεις στο δρόμο να περνάει
ίσως και συ αφουγραστεις το πως κακογερναει

μην τον περάσεις για άγνωστο για ξένο για ζητιάνο
δεν ειν κατώτερος από ένα απλό πρωτευουσιάνο
μα είναι εικόνα απ το μέλλον που θες να αποφύγεις
όταν και συ σε μια επόμενη κατάχρηση  διαφυγής

και αναρωτιέμαι όταν κάποτε πεθάνει θα χει παρέα
η για μόνο  δυο λεπτά τον τραυματιοφορέα;

για κάποιους παραμύθι για μένα πια εφιάλτης

...

ξεφτισανε στο τελος οι ευχες και γινανε καταρα
ξεφυγαν απ τα χερια του λαου σα γκομενα πρωταρα
ο ανεμος τις εκρυψε χανόνται σαν πλησιάζεις
δεν εχεις καμιά δυναμη και δεν εξουσιαζεις

χαμενα ονειρα και θρυψαλα για παντα η ελπιδα
το αυριο στα χερια μας θυμιζει κοφτερη λεπιδα

πτωματα και τραυματιες, ταξιδι της φυγης 

ανοιξαν οι ασκοι γιναν αλατι της πληγης

εξαγορασιμο το παρελθον ενεχυρο το μελλον
ξεπουλημα ιδεων και αξιων, κοινως μπορντελον
και αν καποτε την ιστορια την γραφαν οι παρεες
barcode τωρα τους ζητουν αλλιως τις λεν λαθραιες

λουλουδια που μαραθηκαν και φιδια ξεπροβαλουν
να σου γελουν σατανικα και νομο επιβαλλουν
μα οσο και αν πονας και  διαφωνεις μαζι τους
στa κεντρα αποφασεων θα ακουγεται η φωνη τους

Δυο σωματα

νύχτα ποίησης για το γυμνό κορμί σου 

να εξερευνήσω προσπαθώ τη κάθε σπιθαμή σου 

το χάδι μου γλυκό να σου χαρίζει τρέλα

στην ηδονή σου να χαθώ που μου φωνάζει γέλα

σαν πονηρό νανούρισμα τα χείλη σου γλυκαίνω

ποτίζοντας μ αγάπη το φιλί τον έρωτα ζεσταίνω

και αν σου χαμογελώ το κάνω και το νιώθω 

καθρέφτης η ματιά που ζωγραφίζει πόθο

στην αγκαλιά σου χάνομαι, μ αρέσει να σ αγγίζω

να σε χαϊδεύω στα κρυφά και συνεχίζω

τα στήθη σου διαπλέκονται την ηδονή γυρεύουν

σαν άτακτες μαθήτριες γελούν και ζωηρεουν

και η ενωσις των δυο σωμάτων πλησιάζει...

Ελλας του 13

πορεία ανθρώπου με άγνωστη κατεύθυνση
μηδενικών λοιπών στοιχείων χωρίς ούτε διεύθυνση
τα ρούχα του, το σώμα του γεμάτο χαρακιές
δείχνει να μην πονάει να αψηφά τις μαχαιριές

περαστικοί που τον κοιτούν στα μάτια, τον φοβούνται
μα όλο και πλησιάζουνε και άλλοι αφικνούνται
εκείνος να πεθαίνει και με ζεϊμπέκικο να χαιρετά
και ο κόσμος δίπλα να σκέφτεται τον φαγαν τα ερπετά

δάκρυσε ακόμα κ ο ουρανός
και τις σταγόνες του στη γη δανείζει
πέθανε ο ήρωας του ο βραδινός
 και συ νομίζεις  ψιχαλίζει

ο κρατικός γιατρός να τον παρακαλά να ζήσει
και να σταθεί στα πόδια του να μην φυγομαχησει
η λύση για το πρόβλημα δεν είναι να πεθάνει
παρομοιάζει τη ζωή σαν μια ζαριά που χάνει

ξεψυχισμένο το κορμί του πόνου ιαχή
είναι στιγμές που και ο Θεός κάνει προσευχή
για αυτόν που απέρριψε τα λόγια τα φευγάτα
και τώρα πια μυρίζει σοκολάτα

εικόνες που  το φεγγάρι είδε σιωπηλά
μα σαν αντάμωσε τον ήλιο  ξέχασε
αν και μάρτυρας δεν θέλει να μιλα
το δρόμο για τη δύση έχασε

Big...facebook

Πρίν μερικά χρόνια όταν και ξεκίνησε να προβαλλεται ο μεγάλος αδερφός ακούγονταν διάφορες επικριτικές φωνές που μας έλεγαν ποσο καταστροφικό ειναι να βλέπουμε τους άλλους απο τη κλειδαρότρυπα... Οι καιροι πέρασαν και ακόμα και οι πιο φανατικοί εχουν δικη τους σελιδα κοινωνικης δικτυωσης, ανεβαζουν εως και ημίγυμνες φωτογραφιες προσωπικων τους στιγμών ενω αναφέρουν την ακριβη τοποθεσία στην οποια βρίσκονται. Για δες μεταστροφη και πως αλλαζουν οι καιροι.

Ας επανέλθουμε όμως στο παρελθόν για να διαπιστώσουμε κάτι πολύ απλό. Τα παλιά τα χρόνια λέγαμε πως όσοι βλέπανε reality ηταν ατομα χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και ότι οι φοιτητές καθως και οι σπούδαγμενοι ανθρωποι δεν καταδέχονταν να ασχοληθούν με τηλεοπτικά σκουπίδια... ορθον. Αυτοι οι ανθρωποι εκτονώνονταν στα μπαρ στις καφετέριες στα πανεπιστήμια τους  στους υπολογιστες και δεν ειχαν αναγκη, δεν χρειαζόταν να δουν τις ζωες των άλλων. Γιατι ομως οταν ο ιός της κλειδαρότρυπας τους χτύπησε απο τον υπολογιστή, το μέσο που οι νεοι αγαπησαν, παραδόθηκαν χώρις όρους στις ορέξεις  του σχετικά εύκολα;  Προφανώς γιατι ουδέποτε ηταν κατα του ανοιγματος της προσωπικης τους ζωης. Απλα δεν τους έξεφραζε το μέσο. Αν τα big brother τα έβλεπαν άτομα αγράματα περιστασιακά και του περιθωριου ειναι ανόητο να θεωρουμε ότι τα ίδια άτομα μεσα σε δέκα χρόνια εγιναν gadghetακηδες και εχουν και lap top. Όσο περνάει ο καιρος η βάση διευρύνε και μεγαλώνει ... είναι όπως τα μικρά παιδάκια. Μπορείς να τους πείσεις πολύ εύκολα να κάνουν κατι αρκεί να τους δελεάσεις με ένα ωραίο φαγητό μια νόστιμη λιχουδία... όχι όμως με έναν όμορφο πίνακα. Τους είναι άγνωστος, δεν ξέρουν να τον εκτιμούν. Ετσι και τωρα, το facebook και το twitter ειναι κατασκευασμένα στις δίκες ανάγκες στις δικές τους σκέψεις. Διαφοροποίηση προιόντος σε μεμονομένους πελάτες

Το θέμα ομως δεν κλείνει εδώ. Ας θυμηθούμε ένα αξίωμα που λέει οτι παυει να σε τρομάζει η όψη ενός τέρατος έχεις αρχίσει και του μοιάζεις. Είναι προφανές ότι υπάρχει μια σταδιακή μετάλαξη της κοινωνίας σε οτι αφόρα την έκθεση της προσωπικής μας ζωής. Ξεκινήσαμε να παρατηρούμε τους άλλους επειτα τα οποια ταλέντα τους στη φωνή. Περασαμε τους υπολογιστές και σε απλα σχόλια για την επικαιρότητα. Ξεπεράσαμε το κυνηγητο των likes ακόμα και στα πιο ασημαντα πράγματα και έχουμε φτασει πια να είμαστε κάπου και να προσπαθούμε να βρούμε σήμα να ενημερώσουμε τους άλλους σχετικά. Τόσο απλα. Αν κάποτε μας φόβιζαν τα reality τώρα πια τα ξεπεράσαμε. Δείχνουν παλια και εχουν ενσωματωθεί τοσο πολυ στη νοοτροπία μας που έπαψαν να αποτελούν αντικείμενο σχολιασμου. Για να φέρουμε ενα παράδειγμα είναι όπως οι δραχμές με το ευρώ. Αν και δυσκολευτηκαμε να καταλαβουμε πως είναι να ζούμε με ενα αλλο νόμισμα τώρα πια κανείς δεν μπερδευεται. Οπως και στα reality καποτε ηταν ξένα και τωρα πια κομματι του παρελθόντος μας. Συμπέρασμα αυτου είναι οτι ακόμα και ο πιο ενθερμος υποστηριχτής της διαφύλαψης της προσωπικής του ζωης έχει βομβαρδιστεί με τοσα μυνήματα περί του αντιθέτου που ίσως τελίκα αλλάξει γνώμη χωρίς να καταλάβει πως και γιατί.  

Εδώ όμως δημιουργείτε ένα κενο... είναι οι ανθρωποι που πραγματικά θελουν να πλασάρουν στους γύρω τους την προσωπική τους ζωή ή ειναι σκοτεινές συναμεις και συμφέροντα που δημιουργούν ψεύτικες ανάγκες στους ανθρώπους. Για μενα, η αλήθεια βρίσκεται καπου στη μέση. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που η συλλογή πληροφοριών απο όλο το κοσμο ειναι πολύ ευκολη με ένα απλό κλικ. Η χειραγώγηση των μαζων ήταν πάντα ενα δημιουργικό χόμπι για τους κατέχοντες εξουσία που τώρα τους δίνονται η ευκαιρία να παρούν και να συλλέξουν τα προσωπικα δεδομένα του καθενός με μεγάλη ευκολία. Για δες όμως πόσο εύκολα αυτο γίνεται πια. Στηρίζονται  στο γεγονός οτι οι ανθρωποι είναι εγωιστές, πλασάρουν το φαινεσθαι και όχι το είναι, δεν εχουν μάθει να ακούνε τους γύρω τους. Απότοκος  αυτού είναι ότι  έχουν βάλει τους ανθρώπους να δίνουν πληροφορίες για το που είναι τι τους αρέσει τι σκέφτονται και που είναι.  Παράνοια. Στηριζόμενοι σε κάποια γενικά ελλατωματα που πολλοί έχουν, δημιούργησαν μια ουσιαστικά ανύπαρκτη ανάγκη. Την αναγκη εξωτερίκευση του εαυτού μας προς όλους.  Δεν υπάρχεις αν δεν είσαι σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν εισαι δημοφιλης, trendy αν δεν έχεις like.  Ληπυρό. Πηγαίνεις σε μια μια καφετέρια και βλέπεις σκυμμένα κεφάλια να σερφάρουν. Μπορεί να ειναι διπλα σου και να μιλάνε με άλλους στο διαδύκτιο. Δεν τους το επιβάλλει κάνεις. Τους έκαναν να θέλουν. Παλιότερα δημιουργούνταν αναγκες που σκοπό είχαν το χρήμα... τωρα πια το σχέδιο ειναι αλλο. Δημιουργούμε ανάγκες με σκοπό να σε ελεγχούμε. Να μας δίνεις πληροφορίες για σένα και όχι μονο να χαίρεσαι αλλα να αγωνιας για τα like. Δεν είναι τυχαιο άλλωστε ότι ενα τεχνολογικό επιτευγμα όπως το κινητό είναι πια ίσως πιο φτηνό και από το νερό.

Εποχές, καιροί που αλλάζουν, χρόνος που τρέχει... πόσο διαφορετική ειναι η ζωή του έλληνα σε σχέση με τη δεκαετία του 90!  Εμείς σε αυτό το άρθρο μελετήσαμε τη στροφή του Ελληνα που ενω παλιότερα χλεύαζε άτομα σαν τον Μικρούτσικο τώρα πια δεν μπορεί να κοιμηθεί προτού μπει σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Δεν θέλουμε να πάρουμε θέση για το αν είναι σωστό ή όχι... εξαλλου είναι αρκετά προφανης η απάντηση σε αυτό το δίλλημα. Εμείς είχαμε απλά σκοπό να τονίσουμε οτι ανεξαρτητά απο το πόσο μορφωμένος είναι κάποιος  ανεξάρτητα με τα  πιστέυω του στο   τέλος καταλήγει εκεί που καποιοί ήθελαν να καταλήξει. Δεν διαλέγουμε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε απλά  εγκρίνουμε η απορίπτουμε αυτό που καποιοι αλλοι διάλεξαν για εμας

γυναικα

αδύναμα τα πλάσματα που σου μιλάνε
επισκιάζεις κάθε τους σκέψη
τους κλέβεις το νου τα λογικά
τους πλησιάζεις και εκείνοι κάνουν ένα βήμα
σκεπτόμενοι το πως η καρδία τους θα σε αντιμετωπίσει....
χαμένο παιχνίδι όμως... στο τέλος τους κερδίζεις
τους νικα το χαμόγελο σου...
όμως δεν ξέρω το γιατί αλλά θέλω να με πλησιάσεις
και ας ξέρω πως θα ηττηθώ
μου αρκεί που θα σε νιώσω δίπλα μου

φθινοπωρινη καταιγιδα

κάλεσμα ερωτικό η φθινοπωρινή καταιγίδα
που σε φωνάζει ν αφεθείς μην ψάχνεις για παγίδα
κάθε σταγόνα της βροχής που  πέφτει στο κορμί σου
να σ ερεθίσει προσπαθεί ν αδράξει τη στιγμή σου

απόλαυση υγρή σαν σύννεφου πορεία
ταξιδευτής της αύρας σου, φιλήδονη ιστορία
τα μάτια μου κλειστά τα χείλη σου θα ψάχνουν
τα όνειρα σου διαπερνούν και παραμύθι φτιάχνουν

ο ουρανός μας αγαπά αστέρι μας φωτίζει
και το φεγγάρι μέλωσε  ατμόσφαιρα χαρίζει
συνοδοιπόρος και ο καιρός τα ρούχα  μας θα βρέχει
μα όταν σε νοιώθει η καρδία και αστραπές αντέχει

κυριαρχε λαε

ο άνθρωπος κατάφερε και πήγε στο φεγγάρι

μα ο Έλληνας της εκκλησίας κλέβει το παγκάρι

προβάλλεται σαν έξυπνος με το μυαλό σε λύσεις
μα είναι πονηρός και δεν πληρώνει κλήσεις

η Ευρώπη αποφάσισε να σώσει  την Ελλάδα

να τρώνε όλοι στα χωρία φρέσκια φασολάδα
μα τα στικακια φεύγουνε σαν χάνονται στο δρόμο
οι πλούσιοι διαφεγουνε και οι φτωχοί στο τρόμο

η σύνταξη μειώνεται  για το μηδέν πλησιάζει
επιλογή της τρόικα που το κοινό διχάζει
στημένη η κυβέρνηση σωπαίνει στα μεγάλα
δεν αντιδρά στις ιαχές που τους ζητούν κρεμάλα

κυρίαρχε λαέ  γιατί μες στο σκοτάδι μένεις
και τους προδότες στη βουλή τους τρέμεις
εσύ τους ψήφισες εσύ να τους γκρεμίσεις
σελίδα για το τόπο σου αμέσως να γυρίσεις

φως στο σκοταδι

σκοτάδι και γω περιπλανώμενος ανάμεσα στις λέξεις

ψάχνοντας εκείνες που θα φωτίσουν την καρδία σου

δεν χρειάζεται να με βλέπεις μου αρκεί απλά να συλλέξεις

τις εικόνες μου για να ζωγραφίσεις την ακρογιάλια σου

σώπαινε να πω αλήθειες και ας μη σε κοιτώ στα μάτια

δεν θέλω να φοβηθείς γιατί ίσως δάκρυσω για σένα

μαζί σου ο χρόνος σαν χρυσός εικοσιτέσσερα καράτια

και όταν λείπεις τα πάντα γύρω μου σχεδόν πεθαμένα

δώσε μου το χέρι σου κρυώνω όταν δεν σε ακουμπάω

θέλω να σε μυρίσω ,  να αισθανθώ που με γλυκαίνεις

ακόμα και με ένα άγγιγμα σου νιώθω πως μεθάω

σ αγαπώ μωρό μου και ότι και αν κάνεις  με τρελαίνεις

χριστουγεννιατικη μελαγχολια

τωρα που φυγαν οι γιορτες
και μεινες παλι με ευχες
κατσε και πιες κατσε και πιες

θυμάσαι που άλλαζε ο χρόνος
για λίγο τέλειωσε ο πόνος
και πάλι μόνος και πάλι μόνος

Χριστούγεννα με δέντρο στολισμένο
το πέταλο στο τοίχο κρεμασμένο
και τα παιδιά στα κάλαντα με δώρα
τραγούδι γιορτινό σ όλη τη χώρα

πέταξε το δέντρο, σπασε τα στολίδια
 δώσε νέα αρχή , ξέφυγε απ τα ίδια
μελαγχόλησε τη μέρα που γελάνε
στα ψεύτικα τους γύρω τους φυλάνε

όταν οι γιορτές σε κοιτάνε και σου λένε ότι πρέπει να περάσεις καλά σίγουρα δεν φταις εσύ που μελαγχολείς. ψεύτικη ευτυχία χαρούμενες μουσικές να σου λένε ότι επειδή έχουμε Χριστούγεννα πρέπει να σαι όμορφα και να το δείχνεις αγοράζοντας ακριβά δώρα για το συνάνθρωπο...κρυψε τα προβλήματα στο χαλακι του σπιτιού βάλε τη χρυσόσκονη στο πρόσωπο σου και φώναξε είμαι ευτυχισμένος και το βράδυ όταν θα γυρίσεις και θα χει φύγει η χρυσόσκονη ίσως σου φωνάξει ο καθρέφτης σου και σου πει το πόσο μαλάκας είσαι που πίστεψες ότι επειδή είναι Χριστούγεννα και άκουσες 10 ευχές παραπάνω ότι άγγιξες την ευτυχία