φιλε παιδικε

δυο δράμια θάνατο μου σύστησε ένας φίλος παιδικός

το πρότεινε για φάρμακο γυρνούσα από αγάπη νηστικός
ανούσια η Ζωή εκείνου που δεν κατάφερε  ποτέ να αγαπηθεί
εκείνου που δεν μπόρεσε για έναν έρωτα να καυχηθεί

να φτάσε η στιγμή να μάθω τι κρύβεται κάτω απ το θάνατο;
το νιώθω πως η αύρα της ψυχής μου θυμίζει ετοιμοθάνατο
φίλε παιδικέ φερε μου κάτι αιχμηρό ίσως ένα μαχαίρι μυτερό
 κανε για μένα προσευχή να εντοπίσω ένα λιμάνι σκιερό

φίλε παιδικέ βρες μου ένα θάνατο χωρίς να νιώσω πόνο
τον κράτησα στα χέρια από μικρός για αυτό και μαραζώνω
θέλω να είσαι δίκαιος σε όσους με αποκαλέσουνε δειλό
εσύ το ξέρεις πως οι μοίρες μου φυλάγανε αστέρι χαμηλό

και αν βρεις κάποια που τη φωτογραφία μου λατρέψει
δώσε της χάδι στοργικό που θα τη σημαδέψει
πες της πως δεν την ξέρω μα σίγουρα την ποθώ
και όταν  τελειώσει ο χρόνος της τα μάτια της βρω

πες της που θα κοιμάμαι να αφήσει δυο λουλούδια
και ίσως εκεί που κατοικώ να αρχίσω τα τραγούδια
φίλε παιδικέ θα της φυλάγω το πιο μεγάλο ευχάριστό
ανοίξτε μου τον τάφο μου μαζί της να τον μοιραστώ

αντίο και σε σένα φίλε παιδικέ και τώρα λυτρωτή
σε σένα δεν πρόκειται να αφιερώσω ομοιοκαταληξια
να ξέρεις ομως κάτι πολυ πολυ απλο φιλε παιδικε
πως οπου και να παω ετσι θα σε αποκαλω