Υπάρχουν φορές όπου παρακολουθώντας την Ελληνική επικαιρότητα καταλαβαίνεις ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι που κατέχουν εξουσία τα τεκταινόμενα ακολουθεί τα όρια του παραλογισμού. Στρέφουν τον κόσμο προς κάποια συμπεράσματα τα οποία αναλύοντας τα δεδομένα δεν θα μπορούσες ποτέ να καταλήξεις εκεί που κατέληξαν εκείνοι.
Πρόσφατο παράδειγμα αυτό της Αργεντινής, με την κυβέρνηση να προωθεί τη λογική ότι καλώς προσφύγαμε στο ΔΝΤ επειδή η Αργεντινή ξαναπτώχευσε. Μηδέν λογική αλλά ας ακολουθήσουμε αυτή τη συλλογιστική. Στην Ελλάδα μετά την επίθεση των αγορών προτάθηκαν κάποιες λύσεις με τις πιο σημαντικές να είναι δυο. Πρώτον να μπούμε στα μνημόνια και δεύτερον να ακολουθήσουμε την πολιτική της Αργεντινής. Η Αργεντινή μετά από 13 χρόνια ξαναπτώχευσε οπότε η πρώτη πολιτική είναι η σωστή. Πολλά τα λάθη. Η Ελλάδα - εντός ευρώ βέβαια- έχει πτωχεύσει δυο φορές μέσα σε δύο χρόνια. Μπορεί να μην έγινε μια γενικευμένη στάση πληρωμών όμως ουσιαστικά πτώχευσε. Δεύτερον, δεν είναι όλες οι οικονομίες οι ίδιες. Το ότι μπορεί η οικονομία της Ελλάδας να ακολουθούσε την πολιτική της Αργεντινής ασφαλώς και δεν σημαίνει ότι αυτές οι οικονομίες ταυτίζονται σε όλα τα άλλα. Δεν έχουν το ίδιο χρέος δεν έχουν την ίδια διαφθορά δεν είναι ίδιες. Τέλος έστω και ας δεχτούμε ότι καλώς δεν γίναμε Αργεντινή.Αυτό σημαίνει πως η λογική των μνημονίων που μπήκε η χώρα είναι σωστή;
Δεύτερο παράδειγμα οι τελευταίες ευρωεκλογές. Ο πόλος της συγκυβέρνησης ουσιαστικά πάτωσε, οι Έλληνες που δείχνουν να στηρίζουν την κυβέρνηση γίνονται όλο και πιο λίγοι, ενώ νιώθουν πλήρως ανασφαλείς από την σημερινή πολιτική. Αυτό δεν είναι το συμπέρασμα; Όχι βέβαια. Οι εκλογές είναι ένα τεράστιο χαστούκι στο Σύριζα. Οι εκλογές έδειξαν πως οι Έλληνες επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αύξησε το ποσοστό του δεν θέλουν να σκίζουν τα μνημόνια. Η Νέα Δημοκρατία είχε φυσιολογική φθορά ως κυβερνών κόμμα με το ποσοστό της να θεωρούν πως δίνει νομιμοποίηση στην δικομματική , με το όλον ζήτημα να εστιάζεται συντονισμένα στο πως σκέφτεται ο ΣΥΡΙΖΑ και το τι κάνει. Γενικότερα η τάση αποπροσανατολισμού ήταν σαφής. Οι εκλογές έγιναν για να αποδείξουν κάτι στο ΣΥΡΙΖΑ, οι πολιτικές συζητήσεις είχαν αποκλειστικό θέμα την αντιπολίτευση με επιχείρημα ότι αφού δεν πήρε πάνω από 30% δεν δικαιούται να μιλάει. Πιθανώς, ένα από τα συμπεράσματα να είναι αυτό, όμως είναι τόσο δυνατό ώστε όλες μα όλες οι κουβέντες να κατευθύνονται προς αυτήν τη λογική; Ξεκάθαρα όχι, το πρόβλημα δεν είναι αν πέτυχε το πολιτικό μάρκετινγκ του ΣΥΡΙΖΑ αλλά το ότι ο κόσμος κατέγραψε την απόγνωση του προς το πολιτικό σύστημά, είτε μέσα από την αποχή είτε μέσω της ευκολίας που ψήφισε ναζιστικά μορφώματα είτε...είτε. Μην ξεχνάμε ένα ακόμα μήνυμα που έδειξαν οι εκλογές. Πως αν ένα κόμμα είναι μικρό ο μόνος τρόπος για να μπει στην επικαιρότητα και να προβληθεί είναι να καταγράψει φθορά. Το φαινόμενο των Ανεξαρτήτων Ελλήνων είναι χαρακτηριστικό, ένα κόμμα σχεδόν κρυμμένο από τα καθεστωτικά media πήρε προβολή μόνο όταν αποχώρησαν κάποια στελέχη του. Οι θέσεις του κόμματος δεν ακούστηκαν ποτέ, ακούστηκαν μόνο οι κλυδωνισμοί στα εσωτερικά του.
Είναι δεδομένο πως όταν δεν μπορούν να κρύψουν την επικαιρότητα ο μόνος τρόπος για να ... αντιμετωπιστεί είναι να διαβαστεί διαφορετικά, να τονιστούν άλλα σημεία της με σκοπό η μάζα να αποπροσανατολιστεί. Καταργείτε η κοινή λογική, παρουσιάζονται νοηματικά χάσματα.. Ο τρόπος που προβάλλονται οι απεργίες που ουσιαστικά έχουν στόχο να στρέψουν τη μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη, ο τρόπος που προβλήθηκε η σύλληψη Μαζιώτη που θεωρήθηκε τεράστια επιτυχία της αστυνομίας, και ας άνοιξε πυρ στο πιο τουριστικό δρόμο της Ελλάδας όπως και πολλά άλλα δείχνουν ένα πράγμα, ότι δεν πρέπει ποτέ να αφήνεις τους άλλους να βγάλουν για εσένα συμπεράσματα γιατί δεν έχουν πάντα την πρόθεση να σε ξυπνήσουν και να σου δώσουν τα γεγονότα στη σωστη τους διάσταση.
