ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΑΣ

Για ποια Ελλάδα πολεμάς Σημίτη

Οι πλούσιοι μας έκλεισαν το σπίτι

Οι μπόχα σου μας έσπασε τη μύτη

Ας έμοιαζες για λίγο στον Ελύτη

Για ποια Ελλάδα πολεμάς μαλάκα

Οι σύμμαχοι σε έχουνε για πλάκα

Τους έχουμε ρημάξει και στη τράκα

Και συ σουβλάκια λαχταράς στη θράκα

Ο ηγέτης που αξίζεις

Τώρα μόνο τον εβρίζεις

Και αν ακόμα τον στηρίζεις

Μες στο φόβο τον ψηφίζεις

Για ποια Ελλάδα πολεμάς Γιωργάκη

είσαι των Αμερικανών τσιράκι

Τη χώρα σου κατάντησες γατάκι

Τη δόση περιμένεις σα πρεζάκι

Για ποια Ελλάδα πολεμάς Σαμαρη

Είσαι και στο μυαλό ντουβάρι

Οι τράπεζες σε κλέψανε ταγάρι

Μα που να πάρεις ρε χαζέ χαμπάρι

Ο ηγέτης που αξίζεις

Τώρα μόνο τον εβρίζεις

Και αν ακόμα τον στηρίζεις

Μες στο φόβο τον ψηφίζεις

χιλια κυβικα

νύχτα βαριά πανσέληνος φεγγάρι
ταξίδεψες στα αστέρια παλικάρι
δεν έστριψες ποτέ σου το τιμόνι
γεμάτο  αίματα το παντελόνι

πως μπόρεσες το τέλος να αντικρίσεις;
δεν πρόλαβες τη μανα να φιλησεις
το κράνος σου στο σπίτι παραμένει
και το φαι ζεστό σε περιμένει

μια προσευχή στη γη να σε κρατήσει
του θάνατου  σκληρά να επικρατήσει
το χρόνο πίσω γρήγορα να γυρίσει

ο δρόμος έκλεισε, σβηστή η μηχανή
μα μ ένα κλειδί και πάλι ζωντανή
τα λάθη σου εσένα   μόνο τιμωρούν
τους γύρω σου ελάχιστα  αφορούν

κορνίζα έγινες στων συγγενών τα σπίτια
η σάρκα  σου τροφή για τα σπουργιτια
και η ψυχή στον ουρανό βαδίζει
με το θεό για σένα καυγαδίζει

μια προσευχή στη γη να σε κρατήσει
του θανατου  σκληρά να επικρατήσει
το χρόνο πίσω γρήγορα να γυρίσει

λουλουδι

άνοιξη και η φύση άνθη χαρίζει

της πλάσης το ωραίο ζωγραφίζει

μα ένα λουλούδι κλαίει δυνατά 

δάκρυ βγάζει και δεν σταματά

δεν μπορεί δεν θέλει δεν αντέχει 

την αγάπη που κοντά δεν έχει

τον έρωτα δεν ξέρει  να προσφέρει

κι ίσως ποτέ να μην τα καταφέρει

σώπασε ν ακούσουμε τη προσευχή του

να μάθουμε ποια είναι η ευχή του

λύση να δώσουμε στο θέλημα του

να πάψει να είναι πρόβλημα του

λένε πως είναι άσχημο και δεν αξίζει

ούτε σταγόνες κανείς δεν το ποτίζει

κ όποιος δειλά κάνει πως πλησιάζει

εκείνο ούτε ένα φύλο δεν θυσιάζει

δεμένο στο χώμα τον ήλιο κοιτάει

αλλοτινούς κόσμους αναζητάει

της θλίψη του το τέλος προσμένει

μα πως; αφού στη γη παραμένει

σώπασε ν ακούσουμε τη προσευχή του

να μάθουμε ποια είναι η ευχή του

λύση να δώσουμε στο θέλημα του

να πάψει να είναι πρόβλημα του

κιβδηλη παρθενια

παντρευτηκες αυτον που αγαπας

για τη πρωτη νυχτα καρδιοχτυπας
τελειωσε το νεονύμφων το τραπεζι
κλεινεις το φως που τρεμοπαιζει

γυμνώνεσαι και τον  πλησιάζεις
όταν σ αγγίζει ανατριχιάζεις
φιλί στο στήθος που σε ερεθίζει
στα έμπειρα χέρια του σε βυθίζει

το σώμα αντιδρά έρχονται στεναγμοί
περίμενες χρόνια αυτή τη στιγμή
αιδοίο υγρό σε πρωτόλεια φάση
με την αγνότητα του θα δελεάσει

πρώτη φόρα που βλέπεις πέος γυμνό
και αυτή τη κίνηση σου εξυμνώ
και ο φαλλός διεισδύει, απάτητα μέρη
σ αγχώνει φοβάσαι του σφίγγεις το χέρι

μα εκείνος ξέρει, αφεσου στη γνώση
 γνωρίζει τον τρόπο να σας ενώσει
μην τραβηχτής όταν  εκπσερματωνει
μόνο μια γέννα σε ολοκληρώνει

Κρεββάτι νυφικό με αίμα παρθένας

στιγμή ιερή σαν σπάσει ο υμένας

του χωριού τελετή, ένα είδος θυσίας
 απλωμένο σεντόνι  αιματοχυσίας

παραμυθακι

τα μάτια σου χαζεύουν πάλι εμένα
στα πράσινα και σήμερα ντυμένα
με έρωτα τα έχεις μαθημένα
τα χάδια μου κοιτάζουν  μαγεμένα

ποιο παραμύθι μπορεί να μας χωρέσει;
σε γιορτινό τραπέζι να μας καλέσει
από θνητούς να μας εξαιρέσει
και στ αστέρια να μας προσθέσει

πλησίασε καρδία να σε μυρίσω
σαν ζάχαρη στο στόμα να κολλήσω
τα χείλη  σου ζέστα να τα φιλήσω
το σ αγαπώ στα αυτιά να ψιθυρίσω

λουλουδι ανθρωπος και περιστερι

Το Περιστέρι που διψάει για Ελευθερία
να εκφραστεί με τη γλώσσα δεν μπορεί
στο πέταγμα του μια λέξη μόνο εκφράζει
Ειρήνη

λουλούδι μαραμένο που ψάχνει τον ήλιο
στη θλίψη του να βρει νερό δεν μπορεί
ένα πράγμα μόνο σκέφτεται πια
να αναπνεύσει

και ο άνθρωπος; που και να μιλήσει μπορεί;
και να ζήσει μόνος του είναι ικανός
γιατί να μην ζητάει έστω το αυτονόητο
αξιοπρέπεια

λουλούδι άνθρωπος και Περιστέρι
στον ουρανό πέφτει ένα αστέρι
ας ευχηθούμε όλοι για Ειρήνη
πριν ο ουρανός βαρύνει

λουλούδι άνθρωπος και Περιστέρι
Θεέ μου πιάσε με απ το χέρι
πνίγομαι θέλω ν αναπνεύσω
νέο αέρα ν αποπνευσω

λουλούδι άνθρωπος και Περιστέρι
στο σώμα βάζω το νυστέρι
και ψάχνω για αξιοπρέπεια
μη γελάς δεν ειν απρέπεια

πορνες

πόρνες η δόξα εσάς περιμένει
το αιδίο σας στα ψηλά παραμένει
το γυμνό σας κορμί τα μάτια μαγευει
πλοκάμια ιστού που λεφτα παγιδέυει
ρόγες στητες με σκοπο να ερεθίσουν
θύμα καυλομένο θέλουν να κρατήσουν

το σπέρμα του άντρα στο σώμα σας τρέχει
ως πότε η ζωή σας θα το αντέχει;

μα η ψυχη σας κουρελι καμένο
απο αγάπη έρωτα  ξεχασμένο
οι τσέπες τρύπιες δεν εχουν ψυχή
το σε λατρέυω σαν ψεμα ηχεί
γάλα δεν έχουν δεν είναι μητέρες
τα στήθη τους προβάρουν μονο ζαρτιέρες

αλήθεια το γαμήσι ποσο κοστίζει;
απορώ γιατι ουρές σχηματίζει

κρατος φονιας

τρία δυο ένα σε παράσταση θα παίξεις
δεν τους απασχολεί το αν θ αντέξεις
και αν ο ρόλος που σου δ΄σαν ειν ακραίος
θα σε ντύνουν μαριονέτα να σ ωραίος

μα είναι φορές που θες να βρεις την αλήθεια
τι συνέβη να μάθεις χωρίς παραμύθια
κι ας κολυμπήσεις σε κόσμους αγνώστους
σε καταστάσεις που προσελκύουν αρρώστους

στο ημερολόγιο λευκές οι σελίδες
το κράτος φονιάς μπροστά σου το είδες
η επανάσταση στο αίμα καταλήγει
και καπου εκεί το θέμα λήγει

ο δρόμος κλειστός κανείς στη πλατεία
σκυμμένα κεφάλια που παν σε κηδεία
πόνος πικρός στη ψυχή τους κρυμμένος
σκόρπιες ιδέες που δείχνουν το μένος

το φέρετρο μάνες το πλησιάζουν
χέρια απλώνουν και το αγκαλιάζουν
το δάκρυ λουλούδι ζωγραφίζει
μα ο νεκρός πίσω δεν γυρίζει

χάθηκα

Μες στα στενά σοκάκια της ψυχής

Στέκω περίλυπος και δυστυχής

Στο δακρυ μου εσυ φυγομαχεις

Ντροπή να πω το πόσο προδώθηκα

Στη σκεψη σου και μόνο πληγώθηκα

Σε τρύπια αγκαλιά παραδόθηκα

Σταμάτα για απόψε να μιλάς

Τα λόγια μην τα σπαταλάς

Εσύ δεν ξέρεις να φιλάς

Μα ουτέ και ν αγαπάς

Απο τους γύρω μου δηλώνω αποχή

Χωρίς να φταίω νιώθω ενοχή

Στα ψέμματα δεν έχω αντοχη

Ημερα μεγάλη κι ας μη το γιορταζω

Πορτα που κλείνει αντιο προστάζω

Ηρθε ο καιρος που δεν θα διστάζω

Σταμάτα για απόψε να μιλάς

Τα λόγια μην τα σπαταλάς

Εσύ δεν ξέρεις να φιλάς

Μα ουτέ και ν αγαπάς

ψεμα τελικα

Ερωτευμένο σε είδα μια φορά 
Που η αέρας πήρε τις σκέψεις
Που οι μνήμες έγιναν φως
Και το σκοτάδι μέρα

Κι οι μέρες νύχτες γίνηκαν
Σαν φως που σου ήρθε στη μνήμη
Σαν σκέψη που πήρε ο αέρας 
Τη μέρα που είχες ερωτευθεί

Κι η μιζέρια σου είπε αντίο
Τη μέρα που είχες ερωτευθεί
Την ώρα που δες το μέτωπο της 
Και μου το είπες την αγαπώ

Μα το πάθος όμως τελειώνει
Και η αγάπη αυτή φτάνει στο τέλος
Τη μέρα που χες ερωτευθεί
Ξέχασε την είναι νεκρή

μεσάνυχτα

να σου μιλήσω προσπαθώ το βράδυ

το γέλιο σου ν αρπάξω στο σκοτάδι

της μοιρας σου ν αγγιξω το σημαδι

κι απο τα ματια σου να νιωσω χάδι

στην αμαρτία σου να μπω και ας πεθάνω

τα αισθησιακα σου χείλη να τρελάνω

στο σωμα σου να κανω το ζητίανο

στην άυρα σου το πάθος να ζεστάνω

μα είναι στιγμες που σε κοιτώ νυστάζεις

τη καληνύχτα σου να πεις διστάζεις

το όνομα μου στοργικά φωνάζεις

και αμέσως ηλιο στη καρδιά μου βάζεις

τα στήθη μου στα χέρια σου χαρίζω

του σώματος το άρωμα μυρίζω

με έρωτα τη σχέση αυτή τοκίζω

τον ύπνο σου σε ηδονή γυρίζω

κελι κλειστό

τα φώτα σβήνουν μα εγώ δεν νυστάζω
τον εαυτό μου σκέφτομαι και αηδιάζω
οι τυψεις που έχω κρατάνε για χρόνια
να ξεριζώσω ψυχή να τη φάνε τα όρνια

το κελί μου κρύο κρεβάτι σπασμένο
κενό απ αγαπη χαρτάκι σβησμένο
οι θλίψεις που έχω δεν λένε να φύγουν
δεν ειναι απο αυτές που κάποτε λήγουν

το γέλιο απεργεί λουλούδια μαραίνει
φωνές δεν υπάρχουν η φύση σωπαίνει
να αποδράσω κοιτάω μεσω μιας σφαίρας
νεκρό να με δουν να με πάρει ο αέρας

με ειδαν να κλαιω ζητώντας στοργη
μα ξερω πως πηρα πενθiμη οργή
και ο μονος τροπος να ζητήσω συγνώμη
ειναι να παρω του θανάτου τη γνώμη

λυπάμαι φέυγω

το δάκρυ που κυλά κοιτάς
πόνο και οργη ζητάς
λυπάμαι φεύγω

το κλάμα μου θες ζητάς
αλλα όσο και να κοιτάς
λυπάμαι φεύγω

την πόρτα της αγάπης κλείνω
το δεσμό μας λύνω
λυπάμαι φεύγω

τα θεματά μας λύνω
τη κοινή ζωη μας κλείνω
λυπάμαι φέυγω

αυτά ήταν να σου πω απόψε
λυπάμαι που καποτε ηρθα

αντίο

Ιστορία παλιά στη μνήμη μου μπαίνει

Σα σκεψη τρανη το μυαλο κυριεύει

Να απολογηθω μου ζηταει για οτι συνεβει

Δεν φταιω εγω που η αγαπη με κλεβει

Ο χωρος που ζω μου θυμίζει ένα ψέμα

Χαρούμενες φάτσες γεμάτες με αιμα

Γέλια κ αγάπες φύγαν περάσαν

Σε τζόγο σκληρό πέξαν και χάσαν

Ντουλάπες με ρούχα δικά σου κρατάω

Να μάθω που πήγες εκείνα ρωταω

τσιγάρο ανάβω να βρω μια παρέα

η σχεση μου αυτη εστάθη μοιραία

χαθηκαν όλα σε μια μεγάλη βραδια

που της ζωης στενεψ η θηλία

που πες αντιο φευγω αποψε

παρε ζωη παρε και κόψε

πρώτη αγάπη

Ο πρώτος ήχος αγάπης που είπες

Τώρα σε φερνει  μπροστα σε λυπες

Δεν ησουν εσυ που πες το φευγω

Μες στη ζωή μου θ σ αποφεύγω

Απόφαση πριν το τέλος γραμένη

Που οι λέξεις την είχαν κρυμμένη

Στο σπίτι σου κλαις ψαχνεις τη λύση

Η σχέση αυτη δεν θέλεις να κλείσει

Μα δυστυχώς για σενα είσαι ο τεως

Και της αγάπης του αποριπτέος

Πρέπει να μαθεις να ζεις με το τραύμα

Οσο κι αν θες δεν θα ρθει ένα θαύμα

πεθαμένες εκδηλώσεις

μισογεμάτη η ελπίδα καθώς κλείνει η φωνή
και σιγά σιγά σβήνει άταν μπαίνει η βία
άλλη μια μέρα απεργίας που πνίχτηκε στο αίμα

πέρασε καιρός πολύς και δεν άλλαξε τίποτε
οι ίδιοι φθαρμένοι και σκοτεινοί ανθρωποι
άλλη μια μέρα που σύντροφοι έφυγαν νεκροί

μ ακούτε ρε; τελειώνω και γω πια  δεν αντέχω

τέλος κάνω υπόκλιση στο μαχαίρι που κρατάω
και το ρωτάω να το στρέψω σε μένα η σε αυτούς

πνευματικά και σωματικα η κούραση μεγάλη
ποιος νοιάζεται όμως σημασια έχει το φευγιό
αλλη μια μερα που η θλίψη επικοινωνεί μαζι μας

το παράθυρο φαίνεται αλλά κανείς δεν το ανοίγει
το φως υπάρχει αλλα όχι για τα δικά μας μάτια
άλλη μια μερα απεργίας που μυρίζει θανατικό

πονος

δεν πέθανα ποτέ
μα και ζώη δεν ξέρω τι σημαίνει
που ήμουν τα χρόνια τα καλά
τότε που έλεγα πως όλα μου ανήκαν;

αναρωτιέμαι τι έπρεπε να αλλάξω
μα κατά βάθος ξέρω την αλήθεια
οι άνθρωποι δεν αλλάζουνε ποτέ
και όσο και να θέλουν ίδιοι μένουν

περίσεψαν μονο σκόρπιες ιδέες παρελθόντος
μα αν τα λεγα και τα ξερα καλά θα τα χα κάνει ήδη
μα οχι, τοίχοι φτωχοί και λέξεις στο χαρτί
για το απόλυτο τίποτα εμενα

αποψη

 ηρθε η ωρα να εξαγουμε ένα συμπερασμα και να απαντησουμε στο διλλημα ευρω η δραχμη. Και η απαντηση μας είναι φυσικα μεσα στο ευρω φυσικα μεσα στην ευρωζωνη αλλα με ένα μεγαλο ΑΛΛΑ. Ποια ευρωπη θελουμε αυτή που τρωει τα παιδια της η μια ευρωπη ανοιχτη για ολους που δημιουργηθηκε για να επιλυει τα προβληματα των πολιτων. Εμεις προτεινουμε ευρω γιατι είναι ένα ισχυρο νομισμα  δυνατο και σκληρο.<<είναι τρελο να υιοθετησουμε δικο μας νομισμα οσο υπαρχει το ευρω(Βαρουφακης σκαι)>>. Το προβλημα δεν είναι το ευρω το προβλημα είναι το κρατος. Ένα κρατος δυσλειτουργικο ακριβο γεματο λαθη. Ο Χατζιδακις ειχε δηλωσει πως όταν η οψη ενός τερατος εχει παψει να σε τρομαζει τοτε εχεις αρχισει να του μοιαζεις. Και δυστυχως αυτό είναι η Ελλαδα. Ένα κρατος χωρις αρχη μεση τελος . οι   διαρθρωτικες αλλαγες πρεπει να γινουν. Η επιστροφη στη δραχμη μονο να αποσυντονησει μπορει αυτές τις προσπαθειες καθως ακομα και η καλυτερη λυση να ηταν η δραχμη για να λειτουργησει θελει χρονο προσαρμογης ενώ τα χρονικα περιθωρια εχουν ουσιαστικα στερεψει. Η ευρωπη του 2012 δεν εχει καμια σχεση με την ελλαδα του 1990 που ειχαμε δραχμη. Νεα ταξη πραγματων νεες προκλησεις αλλα και νεοι φοβοι ερχονται. Ηδη οι χωρες εχουν αντιπαλο τους τις αγορες και σιγουρα μια ελλαδα της δραχμης μονο ερμαιο  τους μπορει να γινει και τιποτα άλλο.  Και αφου είναι σωστο να παραμεινουμε στο ευρω τοτε γιατι υπαρχει τοση μεγαλη ανεργια διεροτατε πολυς κοσμος; Όμως για αυτό δεν φταει το νομισμα που εχουμε αλλα φταει το κρατος. Ακομα   και ο πρωην πρωθυπουργος δηλωσε πως ειμαστε κρατος διεφθαρμενων ενώ ακομα γελανε με τα περιβοητα Greek statistics. Ας αναλογιστουμε ολοι ποσο διαφορετικα θα ηταν τα πραγματα αν ειχαμε ένα σωστο δημοσιο τομεα και πολιτικους αρχηγους που θα περιβαλοντουσαν από επιστημονες και εξυπνους ανθρωπους και όχι από πολιτικους παλιας κοπης που τα θα είναι παραπανω από τις προτασεις. Φτασαμε σε σημειο να θεωρουμε αξιοπιστα τα κομματα εξουσιας που μας οδηγησαν σε αυτή τη κατασταση. Ηδη παρατηρηται παλι ένα μεγαλο κυμα μεταναστευσης και μαλιστα φευγουν νεοι σε ηλικια και κυριως σπουδαγμενοι με βαθια γνωση του αντικειμενου που σπουδασαν. Ηρθε η στιγμη να παψουμε να ασχολουμαστε με ψευτοδιλληματα και ας δωσουμε βαση στις παθογενειες του ελληνικου συστηματος. Να παψουμε να τροφοδοτουμε το λαο με μισος και διλληματα όπως δεξια η αριστερα ευρω η δραχμη να παψουμε να του λεμε πως φταινε οι κακοι ευρωπαιοι το καταπτιστο μνημονιο και να  τον χρησιμοποιησουμε για μια νεα αναπτυξιακη δυναμη που θα δωσει νεα πνοη.  Η λυση είναι μια και είναι καθολικη δεν εχει σχεση με τα οικονομικα αλλα με μας. Η λυση είναι μια, παιδεια για ολους δημοσια και δωρεαν. Αυτος είναι ο κινητηριος μοχλος λυσης των προβληματων.

μαμα μπαμπα

Η μουσική να παίζει απαλά   σε ένα ρυθμό  μελωδικό

Τα ποτά και τα τσιγάρα σκόρπια πεταμένα στο χαλί

Δυο άτομα με μάτια μισάνοιχτα να κλαίνε δυνατά

Καιρός βροχερός με το φεγγάρι ψηλά πολύ

Αέρας δυνατός να κτυπάει  πόρτες και τζάμια

Σταγόνες φοβου στη σκεψη υπάρχουν

Μέσα και έξω από το σπίτι η ατμόσφαιρα βαριά

Και αν έξω φταίει ο καιρός μέσα κουμάντο κάνει η ψυχή

21 γραμμάρια ικανά να σε κάνουν να νιώσεις βαρύς

Η πόρτα του σπιτιού ανοίγει σαν να με περιμένει

Μα εγώ  είμαι τρίτος δεν ξέρω ποιοι είναι μέσα

Γνωρίζω μόνο ότι κάποτε αγαπιόντουσαν

Δυο βήματα και έφτασα διπλά κοντά τους

Εκείνοι δεν με βλέπουν και ούτε με ακούνε

Ευτυχώς γιατί τους κοιτώ και συγκινουμαι

Τελικά πρόσωπα οικεία είναι διπλά μου

Αλλά εγώ δεν ζω για να τους φωνάξω

Μαμά μπαμπά δεν ήθελα να πεθάνω νωρίς

βια δωσε λυση

Οργισμενα νιατα κατεβαινουν στους δρομους
 Με τσαντάκια βαριά και μολότοφ στους ώμους
Περνώντας μπροστά τους ζητώ να με πάρουν
Μισώ και Γω όταν με το μέλλον τζογαρουν

 Με κοιτουν στα μάτια και μου λένε μπορείς;
Να βοηθήσεις και συ τώρα που ναι νωρίς;
 Ανάβω τσιγάρο και για λίγο σωπαίνω
 Πεισμώνω βαθειά και στη πορεία τους μπαίνω

 Δεν είναι λύση η βία μου λέγων παλιά
Το κράτος μας σώζει μη βγάζεις μιλιά
 Και τώρα μας λένε ιστορίες γι αγρίους
 Μας είπαν κλεφτές σκέτους αχρίους

 να μαι τώρα κρατώ όπλα και σφαίρες
 Με μίσος και ξύλο πέρανε οι μέρες
 Εγινα ένα μ αυτά που γελουσα
ειμαι σε χωρα που είναι απουσα

ουρανε απαντα

αργά το βράδυ και το φεγγάρι με κοιτά αμίλητο
ίδιο με χτες χωρίς να θέλει κάτι να μου πει
 μα εγώ το βλέπω θλιμμένο με σκέψεις
 τη νύχτα που βασιλεύει νιώθει και βλέπει πολλά

γιατί δεν αντιδρά και αφήνει τη θλίψη
γιατί ποτέ δεν είπε στους κακούς αρκετά
να φταίει που είναι μακριά και δεν επεμβαίνει
 η μήπως δεν έχει τέτοια εντολή

 θα περιμένω να ξημερώσει να δω και τον ήλιο
  μήπως εκείνος επιτέλους σπάσει τη σιωπή του
και μου δώσει μια γνώμη για ότι συμβαίνει
 να μάθω επιτέλους αν θα δοθεί λύση στο μίσος

 τα μάτια μου κλείνουν, θέλουν ύπνο
μα άλλη μια μέρα με αναπάντητα ερωτήματα;
 Ίσως να πρέπει να συμβιβαστώ με την ιδέα
Πως ο ήλιος και το φεγγάρι απλά μας φωτίζουν