κελι κλειστό

τα φώτα σβήνουν μα εγώ δεν νυστάζω
τον εαυτό μου σκέφτομαι και αηδιάζω
οι τυψεις που έχω κρατάνε για χρόνια
να ξεριζώσω ψυχή να τη φάνε τα όρνια

το κελί μου κρύο κρεβάτι σπασμένο
κενό απ αγαπη χαρτάκι σβησμένο
οι θλίψεις που έχω δεν λένε να φύγουν
δεν ειναι απο αυτές που κάποτε λήγουν

το γέλιο απεργεί λουλούδια μαραίνει
φωνές δεν υπάρχουν η φύση σωπαίνει
να αποδράσω κοιτάω μεσω μιας σφαίρας
νεκρό να με δουν να με πάρει ο αέρας

με ειδαν να κλαιω ζητώντας στοργη
μα ξερω πως πηρα πενθiμη οργή
και ο μονος τροπος να ζητήσω συγνώμη
ειναι να παρω του θανάτου τη γνώμη