νεκροταφειο

περιπλανώμενος σε ένα μυστήριο νεκροταφείο αδικημένων
υγρό και ανήλιαγο το τελευταίο σπίτι των ηττημένων
ούτε ο θάνατος δεν κατάφερε να τους σώσει
τον πίστεψαν μα τους έχειν και κεινος πληγώσει

αυτόχειρες, και πληγωμένοι σιμά σε διπλανά κρεβάτια
μα είναι ακόμα ανήσυχοι και ψάχνουν μονοπάτια
αναζητούν νέα έξοδο να βρούνε  μια πατρίδα
ο θάνατος τους πούλησε δεν βρίσκουν ηλιαχτίδα

γριές που μια κατάρα της ήθελε για παντα παρθένες

ψυχές που θέλησαν μα βγήκαν χαμένες
ματωμένα πουκάμισα που πότε δεν λυτρωθηκαν

φωνές επανάστασης  που στο τέλος φιμώθηκαν

ώσπου ο άνεμος με πέταξε σε  τάφο στολισμένο
το χώμα του ήταν πρόσφατο το μνήμα γυαλισμένο
και μια φωνή στεντόρεια μου φώναζε να σκαψω
ο χώρος φτιάχτηκε για με, το σώμα μου να θάψω

δεν πρόλαβα να απολογηθώ και ακούω κλάματα
εξοδιος ακολουθία και συγγενών μελοδράματα
και γω εδώ ανήκω... το ξερα το χα καταλάβει
ο χρόνος μου ξεθώριασε και το φευγιό καράβι

θλιβερές οι στιγμές και οι πληγές συνεχίζονται

νεκρών ιστορίες που δεν ζωγραφίζονται
μα δεν μπορώ περίμενα το θάνατο καλύτερο
τον τάφο μου τον μίσησα θα φυγω το ταχυτερο

δυστυχως καποιες ψυχες δεν εχει σημασια που βρισκονται
θα ειναι ανησυχες οπου και να πανε
μια τετοια ψυχη ειμαι και γω
οποτε...