σπασμενα ονειρα

προσπάθησα να ζωγραφίσω  ευτυχία
μα το μολυβί δάκρυσε και πένθιμα ηχεία
δοκίμασα και με στυλό να γράψω ελευθερία
μα το μελάνι στέγνωσε, χάθηκε η ευκαιρία

τα μάτια μου εκλεισαν τους έφυγε η ελπίδα
ζαρώσανε τα χέρια μου φοβούνται για παγίδα
και πως εγώ να εκφραστω, να αντέξω, να γελάσω;
μα ποιος γελά στις φυλακές δεν θέλω να πεινασω

έκλεισαν τα παράθυρα ξεθύμανε η πλατεία
πιστεύουν πια στο άδικο σε πρόστυχη λατρεία
νυχτώνει πια νωρίς και ας είναι μεσημέρι
ο ήλιος μας παράτησε σε τούτα δω τα μέρη

φυσηξτε κύματα και διώξτε με απ τη χώρα
με κούρασε η ζωή με παίρνει η κατηφόρα
θέλω και γω να αισθανθώ ζητάω να αναπνεύσω
το στόμα μου ασάλιωτο δεν ξέρω να παλέψω

το όνειρα μου άλλαξαν προορισμό διατάζουν
μα η πυξίδα έσπασε  οι μοίρες με τρομάζουν
ο άνεμος ξεψύχησε και το φευγιό αναβληθεί
δημοκρατία έσβησε αλλάξανε τα ήθη

τιμωρία σκληρή για μια ρομαντική ψυχή
που κλαίει με τους γύρω του και ανησυχεί
θυμάσαι κείνο το ρυθμό που λέγαν στις κηδείες
για μένα πια θα τραγουδούν αυτές τις ψαλμωδίες

αρρώστιες με διαπέρασαν το μέλλον με πληγώνει
αυτό που απευχόμουνα αυτό κοντοζυγωνει
και ψες και σημερα και καθε νυχτα λιωνω
τον θανατο φοβομουνα μα τωρα τον φιλιωνω