αραγε

για δες που ακόμα και η Ζωή κρύβει αισθήματα θανάτου

απ τη καρδία ενός τίμιου μέχρι του πιο φευγάτου

για δες που ακόμα και ο θάνατος θυμίζει κάτι από Ζωή

το πτώμα ενός ζώου την ύπαρξη ενός άλλου ευνοεί

βλάσφημος όποιος δεν λαχταρά το γέλιο στις κηδείες

τα μνήματα των φίλων μας θυμίζουν μαύρες κωμωδίες

γιατί στο τέλος μιας ψυχής αρχίζει η πνοή μιας άλλης

μακάριος όποιος το θάνατο όρισε σαν αλλαγή σκυτάλης

σαν γεννηθεί ένα μωρό τα δάκρυα εκείνο αρχίζει  

αβέβαιο το μέλλον του για αυτό και καυγαδίζει

και  όποιος το κλάμα του δεν βλέπει με συμπόνια

βλάσφημος θα ναι σίγουρα θα τρέμει τα αηδόνια

άραγε τι είναι βέλτιστο να ζει κανείς και να αναπνέει

η να μιλήσει με το θάνατο που ρήτορες εμπνέει

ρητορικό το δίλημμα ποιος ξέρει να απαντήσει

να μην κοιτάξεις ουρανό διάλεξε να σιωπήσει