σκιες της πολης

μια κοινωνία που τους κρύβει με σεντόνι
άνθρωποι στο δρόμο σκοτεινοί και μόνοι

για κάποιους εφιάλτης για μένα παραμύθι

για ένα παραμύθι που στο τέλος του δακρύζει
να σου μιλα για μοναξιά που στη ζωή αντικρίζεις
για μια ψυχή που ξέμεινε στου δρόμου τα μισά
με ένα μπουκάλι αλκοόλ ,καπνό να ξεφυσά

σε ένα παγκάκι κάθεται και γύρω τους κανείς
αξύριστος αγέλαστος και η πόλη αχανής
σε κρύο σε βροχή σε ζέστη σε χαλάζι
φορά τα ίδια ρούχα  δεν τα αλλάζει

κακόφημα τα στέκια που πίνει και θυμάται
σαν του μιλάς ίσως να  κάνει πως κοιμάται
και αν κάποτε τον δεις στο δρόμο να περνάει
ίσως και συ αφουγραστεις το πως κακογερναει

μην τον περάσεις για άγνωστο για ξένο για ζητιάνο
δεν ειν κατώτερος από ένα απλό πρωτευουσιάνο
μα είναι εικόνα απ το μέλλον που θες να αποφύγεις
όταν και συ σε μια επόμενη κατάχρηση  διαφυγής

και αναρωτιέμαι όταν κάποτε πεθάνει θα χει παρέα
η για μόνο  δυο λεπτά τον τραυματιοφορέα;

για κάποιους παραμύθι για μένα πια εφιάλτης