αποψη

 ηρθε η ωρα να εξαγουμε ένα συμπερασμα και να απαντησουμε στο διλλημα ευρω η δραχμη. Και η απαντηση μας είναι φυσικα μεσα στο ευρω φυσικα μεσα στην ευρωζωνη αλλα με ένα μεγαλο ΑΛΛΑ. Ποια ευρωπη θελουμε αυτή που τρωει τα παιδια της η μια ευρωπη ανοιχτη για ολους που δημιουργηθηκε για να επιλυει τα προβληματα των πολιτων. Εμεις προτεινουμε ευρω γιατι είναι ένα ισχυρο νομισμα  δυνατο και σκληρο.<<είναι τρελο να υιοθετησουμε δικο μας νομισμα οσο υπαρχει το ευρω(Βαρουφακης σκαι)>>. Το προβλημα δεν είναι το ευρω το προβλημα είναι το κρατος. Ένα κρατος δυσλειτουργικο ακριβο γεματο λαθη. Ο Χατζιδακις ειχε δηλωσει πως όταν η οψη ενός τερατος εχει παψει να σε τρομαζει τοτε εχεις αρχισει να του μοιαζεις. Και δυστυχως αυτό είναι η Ελλαδα. Ένα κρατος χωρις αρχη μεση τελος . οι   διαρθρωτικες αλλαγες πρεπει να γινουν. Η επιστροφη στη δραχμη μονο να αποσυντονησει μπορει αυτές τις προσπαθειες καθως ακομα και η καλυτερη λυση να ηταν η δραχμη για να λειτουργησει θελει χρονο προσαρμογης ενώ τα χρονικα περιθωρια εχουν ουσιαστικα στερεψει. Η ευρωπη του 2012 δεν εχει καμια σχεση με την ελλαδα του 1990 που ειχαμε δραχμη. Νεα ταξη πραγματων νεες προκλησεις αλλα και νεοι φοβοι ερχονται. Ηδη οι χωρες εχουν αντιπαλο τους τις αγορες και σιγουρα μια ελλαδα της δραχμης μονο ερμαιο  τους μπορει να γινει και τιποτα άλλο.  Και αφου είναι σωστο να παραμεινουμε στο ευρω τοτε γιατι υπαρχει τοση μεγαλη ανεργια διεροτατε πολυς κοσμος; Όμως για αυτό δεν φταει το νομισμα που εχουμε αλλα φταει το κρατος. Ακομα   και ο πρωην πρωθυπουργος δηλωσε πως ειμαστε κρατος διεφθαρμενων ενώ ακομα γελανε με τα περιβοητα Greek statistics. Ας αναλογιστουμε ολοι ποσο διαφορετικα θα ηταν τα πραγματα αν ειχαμε ένα σωστο δημοσιο τομεα και πολιτικους αρχηγους που θα περιβαλοντουσαν από επιστημονες και εξυπνους ανθρωπους και όχι από πολιτικους παλιας κοπης που τα θα είναι παραπανω από τις προτασεις. Φτασαμε σε σημειο να θεωρουμε αξιοπιστα τα κομματα εξουσιας που μας οδηγησαν σε αυτή τη κατασταση. Ηδη παρατηρηται παλι ένα μεγαλο κυμα μεταναστευσης και μαλιστα φευγουν νεοι σε ηλικια και κυριως σπουδαγμενοι με βαθια γνωση του αντικειμενου που σπουδασαν. Ηρθε η στιγμη να παψουμε να ασχολουμαστε με ψευτοδιλληματα και ας δωσουμε βαση στις παθογενειες του ελληνικου συστηματος. Να παψουμε να τροφοδοτουμε το λαο με μισος και διλληματα όπως δεξια η αριστερα ευρω η δραχμη να παψουμε να του λεμε πως φταινε οι κακοι ευρωπαιοι το καταπτιστο μνημονιο και να  τον χρησιμοποιησουμε για μια νεα αναπτυξιακη δυναμη που θα δωσει νεα πνοη.  Η λυση είναι μια και είναι καθολικη δεν εχει σχεση με τα οικονομικα αλλα με μας. Η λυση είναι μια, παιδεια για ολους δημοσια και δωρεαν. Αυτος είναι ο κινητηριος μοχλος λυσης των προβληματων.

μαμα μπαμπα

Η μουσική να παίζει απαλά   σε ένα ρυθμό  μελωδικό

Τα ποτά και τα τσιγάρα σκόρπια πεταμένα στο χαλί

Δυο άτομα με μάτια μισάνοιχτα να κλαίνε δυνατά

Καιρός βροχερός με το φεγγάρι ψηλά πολύ

Αέρας δυνατός να κτυπάει  πόρτες και τζάμια

Σταγόνες φοβου στη σκεψη υπάρχουν

Μέσα και έξω από το σπίτι η ατμόσφαιρα βαριά

Και αν έξω φταίει ο καιρός μέσα κουμάντο κάνει η ψυχή

21 γραμμάρια ικανά να σε κάνουν να νιώσεις βαρύς

Η πόρτα του σπιτιού ανοίγει σαν να με περιμένει

Μα εγώ  είμαι τρίτος δεν ξέρω ποιοι είναι μέσα

Γνωρίζω μόνο ότι κάποτε αγαπιόντουσαν

Δυο βήματα και έφτασα διπλά κοντά τους

Εκείνοι δεν με βλέπουν και ούτε με ακούνε

Ευτυχώς γιατί τους κοιτώ και συγκινουμαι

Τελικά πρόσωπα οικεία είναι διπλά μου

Αλλά εγώ δεν ζω για να τους φωνάξω

Μαμά μπαμπά δεν ήθελα να πεθάνω νωρίς

βια δωσε λυση

Οργισμενα νιατα κατεβαινουν στους δρομους
 Με τσαντάκια βαριά και μολότοφ στους ώμους
Περνώντας μπροστά τους ζητώ να με πάρουν
Μισώ και Γω όταν με το μέλλον τζογαρουν

 Με κοιτουν στα μάτια και μου λένε μπορείς;
Να βοηθήσεις και συ τώρα που ναι νωρίς;
 Ανάβω τσιγάρο και για λίγο σωπαίνω
 Πεισμώνω βαθειά και στη πορεία τους μπαίνω

 Δεν είναι λύση η βία μου λέγων παλιά
Το κράτος μας σώζει μη βγάζεις μιλιά
 Και τώρα μας λένε ιστορίες γι αγρίους
 Μας είπαν κλεφτές σκέτους αχρίους

 να μαι τώρα κρατώ όπλα και σφαίρες
 Με μίσος και ξύλο πέρανε οι μέρες
 Εγινα ένα μ αυτά που γελουσα
ειμαι σε χωρα που είναι απουσα

ουρανε απαντα

αργά το βράδυ και το φεγγάρι με κοιτά αμίλητο
ίδιο με χτες χωρίς να θέλει κάτι να μου πει
 μα εγώ το βλέπω θλιμμένο με σκέψεις
 τη νύχτα που βασιλεύει νιώθει και βλέπει πολλά

γιατί δεν αντιδρά και αφήνει τη θλίψη
γιατί ποτέ δεν είπε στους κακούς αρκετά
να φταίει που είναι μακριά και δεν επεμβαίνει
 η μήπως δεν έχει τέτοια εντολή

 θα περιμένω να ξημερώσει να δω και τον ήλιο
  μήπως εκείνος επιτέλους σπάσει τη σιωπή του
και μου δώσει μια γνώμη για ότι συμβαίνει
 να μάθω επιτέλους αν θα δοθεί λύση στο μίσος

 τα μάτια μου κλείνουν, θέλουν ύπνο
μα άλλη μια μέρα με αναπάντητα ερωτήματα;
 Ίσως να πρέπει να συμβιβαστώ με την ιδέα
Πως ο ήλιος και το φεγγάρι απλά μας φωτίζουν