πρώτη αγάπη

Ο πρώτος ήχος αγάπης που είπες

Τώρα σε φερνει  μπροστα σε λυπες

Δεν ησουν εσυ που πες το φευγω

Μες στη ζωή μου θ σ αποφεύγω

Απόφαση πριν το τέλος γραμένη

Που οι λέξεις την είχαν κρυμμένη

Στο σπίτι σου κλαις ψαχνεις τη λύση

Η σχέση αυτη δεν θέλεις να κλείσει

Μα δυστυχώς για σενα είσαι ο τεως

Και της αγάπης του αποριπτέος

Πρέπει να μαθεις να ζεις με το τραύμα

Οσο κι αν θες δεν θα ρθει ένα θαύμα

πεθαμένες εκδηλώσεις

μισογεμάτη η ελπίδα καθώς κλείνει η φωνή
και σιγά σιγά σβήνει άταν μπαίνει η βία
άλλη μια μέρα απεργίας που πνίχτηκε στο αίμα

πέρασε καιρός πολύς και δεν άλλαξε τίποτε
οι ίδιοι φθαρμένοι και σκοτεινοί ανθρωποι
άλλη μια μέρα που σύντροφοι έφυγαν νεκροί

μ ακούτε ρε; τελειώνω και γω πια  δεν αντέχω

τέλος κάνω υπόκλιση στο μαχαίρι που κρατάω
και το ρωτάω να το στρέψω σε μένα η σε αυτούς

πνευματικά και σωματικα η κούραση μεγάλη
ποιος νοιάζεται όμως σημασια έχει το φευγιό
αλλη μια μερα που η θλίψη επικοινωνεί μαζι μας

το παράθυρο φαίνεται αλλά κανείς δεν το ανοίγει
το φως υπάρχει αλλα όχι για τα δικά μας μάτια
άλλη μια μερα απεργίας που μυρίζει θανατικό

πονος

δεν πέθανα ποτέ
μα και ζώη δεν ξέρω τι σημαίνει
που ήμουν τα χρόνια τα καλά
τότε που έλεγα πως όλα μου ανήκαν;

αναρωτιέμαι τι έπρεπε να αλλάξω
μα κατά βάθος ξέρω την αλήθεια
οι άνθρωποι δεν αλλάζουνε ποτέ
και όσο και να θέλουν ίδιοι μένουν

περίσεψαν μονο σκόρπιες ιδέες παρελθόντος
μα αν τα λεγα και τα ξερα καλά θα τα χα κάνει ήδη
μα οχι, τοίχοι φτωχοί και λέξεις στο χαρτί
για το απόλυτο τίποτα εμενα