κωμικό θεμέλιο

άραγε πόσοι να δέχτηκαν το τέλος τους με γέλιο;
να έβαλαν στου θάνατου το κωμικό θεμέλιο;
και να αστειεύτηκαν μπροστά στα απόλυτο κενό
για να τους έχω  πρότυπο γιατί εξασθενώ

το σώμα εγκατέλειψε, χωρίς να με ρωτήσει γέρασε
και ο χρόνος μου δεν άντεξε, προσπέρασε
και είμαι μόνος, μονάχα ο χτύπος της καρδιάς μου ζει
μα απορώ ποιος του μάθε και θέλει να επιζεί

έφτασα στην ηλικία που δεν μπορώ να περπατήσω
εκείνες τις παλιές δυνάμεις μου να ανακτήσω
τώρα τα εγγόνια μου φωνάζουνε να παίξω μπάλα
μα με φλερτάρει ο θάνατος σε άνιση τραμπάλα

το παλάτι

δάκρυσε το παλάτι μας, η βια πρυτανεύει
οι εισβολείς κατέφθασαν μαχαίρι μακευλεύει
θάνατος μυρίζει στην ατμόσφαιρα, σφαγείο
κραυγές απελπισίας ακούγονται στο ηχείο

η επίθεση στηρίχθηκε σε πλάτες προδοσίας
σε συγχρόνους Ιούδες διγλωσσίας
με αυλικούς που θέλησαν να πιάσουν εξουσία
σκοτώνοντας φτωχούς, λαβώνοντας αθώους στη ουσία

και ο βασιλιάς πληγώθηκε δεν βγαίνει στη σκακιέρα
το πλήθος δεν τον έσωσε, κατέρευσε από σφαίρα
μάτωσε το σακάκι του, κρύφτηκε μες στα πιόνια
μόλις που το κατάλαβε πως δε θα ζήσει αιώνια

το στέμμα άλλαξε, το πήραν δολοφόνοι ξένοι
δοσίλογοι που έφταιξαν και ας έδειχναν παρθένοι
μνημόνια τα βάπτισαν, σου μίλησαν για ελπίδα
κάτσε να ακούσεις να αφεθείς δεν έχεις πια ασπίδα