αγνωστοι θεοι

κοιτώ τον ουρανό και ψάχνω για άγνωστους Θεούς
που ν αντιστέκονται σ ανθρώπους κραταιούς
θέλω η  μαγεία τους να φτάνει επιτέλους ως τη γη
ώσπου το άδικο και το κακό μην έχει διαφυγή

προσπαθώ να γελάσω μα νιώθω πιο πνιγμένος
το κακό αδυνατώ να εξορκίσω είμαι χαμένος
Θεέ με πρόδωσες θέλω να γίνω βλάσφημος
παρέδωσες τα όπλα σου δεν είσαι μάχιμος

μονάχα μπρος στο θάνατο οι άνθρωποι είναι ίσοι
είναι το άγνωστο που δεν εξαγόρασαν οι κρισοι
φοβούνται και τον σέβονται μα δεν τον αγαπούν
και σαν πλησιάσει δίπλα τους και αυτοί σιωπούν

μην είσαι θάνατε ο άγνωστος Θεός που λέω;
με αίσθημα δίκαιου σκοτώνεις το χυδαίο;
σε ανθρώπους του πλήγωσανε τους φέρνεις το μοιραίο;
η μόνο τους αθώους τους μπλέκειε σε τροχαίο;

σκιες της πολης

μια κοινωνία που τους κρύβει με σεντόνι
άνθρωποι στο δρόμο σκοτεινοί και μόνοι

για κάποιους εφιάλτης για μένα παραμύθι

για ένα παραμύθι που στο τέλος του δακρύζει
να σου μιλα για μοναξιά που στη ζωή αντικρίζεις
για μια ψυχή που ξέμεινε στου δρόμου τα μισά
με ένα μπουκάλι αλκοόλ ,καπνό να ξεφυσά

σε ένα παγκάκι κάθεται και γύρω τους κανείς
αξύριστος αγέλαστος και η πόλη αχανής
σε κρύο σε βροχή σε ζέστη σε χαλάζι
φορά τα ίδια ρούχα  δεν τα αλλάζει

κακόφημα τα στέκια που πίνει και θυμάται
σαν του μιλάς ίσως να  κάνει πως κοιμάται
και αν κάποτε τον δεις στο δρόμο να περνάει
ίσως και συ αφουγραστεις το πως κακογερναει

μην τον περάσεις για άγνωστο για ξένο για ζητιάνο
δεν ειν κατώτερος από ένα απλό πρωτευουσιάνο
μα είναι εικόνα απ το μέλλον που θες να αποφύγεις
όταν και συ σε μια επόμενη κατάχρηση  διαφυγής

και αναρωτιέμαι όταν κάποτε πεθάνει θα χει παρέα
η για μόνο  δυο λεπτά τον τραυματιοφορέα;

για κάποιους παραμύθι για μένα πια εφιάλτης

...

ξεφτισανε στο τελος οι ευχες και γινανε καταρα
ξεφυγαν απ τα χερια του λαου σα γκομενα πρωταρα
ο ανεμος τις εκρυψε χανόνται σαν πλησιάζεις
δεν εχεις καμιά δυναμη και δεν εξουσιαζεις

χαμενα ονειρα και θρυψαλα για παντα η ελπιδα
το αυριο στα χερια μας θυμιζει κοφτερη λεπιδα

πτωματα και τραυματιες, ταξιδι της φυγης 

ανοιξαν οι ασκοι γιναν αλατι της πληγης

εξαγορασιμο το παρελθον ενεχυρο το μελλον
ξεπουλημα ιδεων και αξιων, κοινως μπορντελον
και αν καποτε την ιστορια την γραφαν οι παρεες
barcode τωρα τους ζητουν αλλιως τις λεν λαθραιες

λουλουδια που μαραθηκαν και φιδια ξεπροβαλουν
να σου γελουν σατανικα και νομο επιβαλλουν
μα οσο και αν πονας και  διαφωνεις μαζι τους
στa κεντρα αποφασεων θα ακουγεται η φωνη τους

Δυο σωματα

νύχτα ποίησης για το γυμνό κορμί σου 

να εξερευνήσω προσπαθώ τη κάθε σπιθαμή σου 

το χάδι μου γλυκό να σου χαρίζει τρέλα

στην ηδονή σου να χαθώ που μου φωνάζει γέλα

σαν πονηρό νανούρισμα τα χείλη σου γλυκαίνω

ποτίζοντας μ αγάπη το φιλί τον έρωτα ζεσταίνω

και αν σου χαμογελώ το κάνω και το νιώθω 

καθρέφτης η ματιά που ζωγραφίζει πόθο

στην αγκαλιά σου χάνομαι, μ αρέσει να σ αγγίζω

να σε χαϊδεύω στα κρυφά και συνεχίζω

τα στήθη σου διαπλέκονται την ηδονή γυρεύουν

σαν άτακτες μαθήτριες γελούν και ζωηρεουν

και η ενωσις των δυο σωμάτων πλησιάζει...