λουλουδι

άνοιξη και η φύση άνθη χαρίζει

της πλάσης το ωραίο ζωγραφίζει

μα ένα λουλούδι κλαίει δυνατά 

δάκρυ βγάζει και δεν σταματά

δεν μπορεί δεν θέλει δεν αντέχει 

την αγάπη που κοντά δεν έχει

τον έρωτα δεν ξέρει  να προσφέρει

κι ίσως ποτέ να μην τα καταφέρει

σώπασε ν ακούσουμε τη προσευχή του

να μάθουμε ποια είναι η ευχή του

λύση να δώσουμε στο θέλημα του

να πάψει να είναι πρόβλημα του

λένε πως είναι άσχημο και δεν αξίζει

ούτε σταγόνες κανείς δεν το ποτίζει

κ όποιος δειλά κάνει πως πλησιάζει

εκείνο ούτε ένα φύλο δεν θυσιάζει

δεμένο στο χώμα τον ήλιο κοιτάει

αλλοτινούς κόσμους αναζητάει

της θλίψη του το τέλος προσμένει

μα πως; αφού στη γη παραμένει

σώπασε ν ακούσουμε τη προσευχή του

να μάθουμε ποια είναι η ευχή του

λύση να δώσουμε στο θέλημα του

να πάψει να είναι πρόβλημα του

κιβδηλη παρθενια

παντρευτηκες αυτον που αγαπας

για τη πρωτη νυχτα καρδιοχτυπας
τελειωσε το νεονύμφων το τραπεζι
κλεινεις το φως που τρεμοπαιζει

γυμνώνεσαι και τον  πλησιάζεις
όταν σ αγγίζει ανατριχιάζεις
φιλί στο στήθος που σε ερεθίζει
στα έμπειρα χέρια του σε βυθίζει

το σώμα αντιδρά έρχονται στεναγμοί
περίμενες χρόνια αυτή τη στιγμή
αιδοίο υγρό σε πρωτόλεια φάση
με την αγνότητα του θα δελεάσει

πρώτη φόρα που βλέπεις πέος γυμνό
και αυτή τη κίνηση σου εξυμνώ
και ο φαλλός διεισδύει, απάτητα μέρη
σ αγχώνει φοβάσαι του σφίγγεις το χέρι

μα εκείνος ξέρει, αφεσου στη γνώση
 γνωρίζει τον τρόπο να σας ενώσει
μην τραβηχτής όταν  εκπσερματωνει
μόνο μια γέννα σε ολοκληρώνει

Κρεββάτι νυφικό με αίμα παρθένας

στιγμή ιερή σαν σπάσει ο υμένας

του χωριού τελετή, ένα είδος θυσίας
 απλωμένο σεντόνι  αιματοχυσίας

παραμυθακι

τα μάτια σου χαζεύουν πάλι εμένα
στα πράσινα και σήμερα ντυμένα
με έρωτα τα έχεις μαθημένα
τα χάδια μου κοιτάζουν  μαγεμένα

ποιο παραμύθι μπορεί να μας χωρέσει;
σε γιορτινό τραπέζι να μας καλέσει
από θνητούς να μας εξαιρέσει
και στ αστέρια να μας προσθέσει

πλησίασε καρδία να σε μυρίσω
σαν ζάχαρη στο στόμα να κολλήσω
τα χείλη  σου ζέστα να τα φιλήσω
το σ αγαπώ στα αυτιά να ψιθυρίσω

λουλουδι ανθρωπος και περιστερι

Το Περιστέρι που διψάει για Ελευθερία
να εκφραστεί με τη γλώσσα δεν μπορεί
στο πέταγμα του μια λέξη μόνο εκφράζει
Ειρήνη

λουλούδι μαραμένο που ψάχνει τον ήλιο
στη θλίψη του να βρει νερό δεν μπορεί
ένα πράγμα μόνο σκέφτεται πια
να αναπνεύσει

και ο άνθρωπος; που και να μιλήσει μπορεί;
και να ζήσει μόνος του είναι ικανός
γιατί να μην ζητάει έστω το αυτονόητο
αξιοπρέπεια

λουλούδι άνθρωπος και Περιστέρι
στον ουρανό πέφτει ένα αστέρι
ας ευχηθούμε όλοι για Ειρήνη
πριν ο ουρανός βαρύνει

λουλούδι άνθρωπος και Περιστέρι
Θεέ μου πιάσε με απ το χέρι
πνίγομαι θέλω ν αναπνεύσω
νέο αέρα ν αποπνευσω

λουλούδι άνθρωπος και Περιστέρι
στο σώμα βάζω το νυστέρι
και ψάχνω για αξιοπρέπεια
μη γελάς δεν ειν απρέπεια

πορνες

πόρνες η δόξα εσάς περιμένει
το αιδίο σας στα ψηλά παραμένει
το γυμνό σας κορμί τα μάτια μαγευει
πλοκάμια ιστού που λεφτα παγιδέυει
ρόγες στητες με σκοπο να ερεθίσουν
θύμα καυλομένο θέλουν να κρατήσουν

το σπέρμα του άντρα στο σώμα σας τρέχει
ως πότε η ζωή σας θα το αντέχει;

μα η ψυχη σας κουρελι καμένο
απο αγάπη έρωτα  ξεχασμένο
οι τσέπες τρύπιες δεν εχουν ψυχή
το σε λατρέυω σαν ψεμα ηχεί
γάλα δεν έχουν δεν είναι μητέρες
τα στήθη τους προβάρουν μονο ζαρτιέρες

αλήθεια το γαμήσι ποσο κοστίζει;
απορώ γιατι ουρές σχηματίζει

κρατος φονιας

τρία δυο ένα σε παράσταση θα παίξεις
δεν τους απασχολεί το αν θ αντέξεις
και αν ο ρόλος που σου δ΄σαν ειν ακραίος
θα σε ντύνουν μαριονέτα να σ ωραίος

μα είναι φορές που θες να βρεις την αλήθεια
τι συνέβη να μάθεις χωρίς παραμύθια
κι ας κολυμπήσεις σε κόσμους αγνώστους
σε καταστάσεις που προσελκύουν αρρώστους

στο ημερολόγιο λευκές οι σελίδες
το κράτος φονιάς μπροστά σου το είδες
η επανάσταση στο αίμα καταλήγει
και καπου εκεί το θέμα λήγει

ο δρόμος κλειστός κανείς στη πλατεία
σκυμμένα κεφάλια που παν σε κηδεία
πόνος πικρός στη ψυχή τους κρυμμένος
σκόρπιες ιδέες που δείχνουν το μένος

το φέρετρο μάνες το πλησιάζουν
χέρια απλώνουν και το αγκαλιάζουν
το δάκρυ λουλούδι ζωγραφίζει
μα ο νεκρός πίσω δεν γυρίζει

χάθηκα

Μες στα στενά σοκάκια της ψυχής

Στέκω περίλυπος και δυστυχής

Στο δακρυ μου εσυ φυγομαχεις

Ντροπή να πω το πόσο προδώθηκα

Στη σκεψη σου και μόνο πληγώθηκα

Σε τρύπια αγκαλιά παραδόθηκα

Σταμάτα για απόψε να μιλάς

Τα λόγια μην τα σπαταλάς

Εσύ δεν ξέρεις να φιλάς

Μα ουτέ και ν αγαπάς

Απο τους γύρω μου δηλώνω αποχή

Χωρίς να φταίω νιώθω ενοχή

Στα ψέμματα δεν έχω αντοχη

Ημερα μεγάλη κι ας μη το γιορταζω

Πορτα που κλείνει αντιο προστάζω

Ηρθε ο καιρος που δεν θα διστάζω

Σταμάτα για απόψε να μιλάς

Τα λόγια μην τα σπαταλάς

Εσύ δεν ξέρεις να φιλάς

Μα ουτέ και ν αγαπάς

ψεμα τελικα

Ερωτευμένο σε είδα μια φορά 
Που η αέρας πήρε τις σκέψεις
Που οι μνήμες έγιναν φως
Και το σκοτάδι μέρα

Κι οι μέρες νύχτες γίνηκαν
Σαν φως που σου ήρθε στη μνήμη
Σαν σκέψη που πήρε ο αέρας 
Τη μέρα που είχες ερωτευθεί

Κι η μιζέρια σου είπε αντίο
Τη μέρα που είχες ερωτευθεί
Την ώρα που δες το μέτωπο της 
Και μου το είπες την αγαπώ

Μα το πάθος όμως τελειώνει
Και η αγάπη αυτή φτάνει στο τέλος
Τη μέρα που χες ερωτευθεί
Ξέχασε την είναι νεκρή

μεσάνυχτα

να σου μιλήσω προσπαθώ το βράδυ

το γέλιο σου ν αρπάξω στο σκοτάδι

της μοιρας σου ν αγγιξω το σημαδι

κι απο τα ματια σου να νιωσω χάδι

στην αμαρτία σου να μπω και ας πεθάνω

τα αισθησιακα σου χείλη να τρελάνω

στο σωμα σου να κανω το ζητίανο

στην άυρα σου το πάθος να ζεστάνω

μα είναι στιγμες που σε κοιτώ νυστάζεις

τη καληνύχτα σου να πεις διστάζεις

το όνομα μου στοργικά φωνάζεις

και αμέσως ηλιο στη καρδιά μου βάζεις

τα στήθη μου στα χέρια σου χαρίζω

του σώματος το άρωμα μυρίζω

με έρωτα τη σχέση αυτή τοκίζω

τον ύπνο σου σε ηδονή γυρίζω

κελι κλειστό

τα φώτα σβήνουν μα εγώ δεν νυστάζω
τον εαυτό μου σκέφτομαι και αηδιάζω
οι τυψεις που έχω κρατάνε για χρόνια
να ξεριζώσω ψυχή να τη φάνε τα όρνια

το κελί μου κρύο κρεβάτι σπασμένο
κενό απ αγαπη χαρτάκι σβησμένο
οι θλίψεις που έχω δεν λένε να φύγουν
δεν ειναι απο αυτές που κάποτε λήγουν

το γέλιο απεργεί λουλούδια μαραίνει
φωνές δεν υπάρχουν η φύση σωπαίνει
να αποδράσω κοιτάω μεσω μιας σφαίρας
νεκρό να με δουν να με πάρει ο αέρας

με ειδαν να κλαιω ζητώντας στοργη
μα ξερω πως πηρα πενθiμη οργή
και ο μονος τροπος να ζητήσω συγνώμη
ειναι να παρω του θανάτου τη γνώμη

λυπάμαι φέυγω

το δάκρυ που κυλά κοιτάς
πόνο και οργη ζητάς
λυπάμαι φεύγω

το κλάμα μου θες ζητάς
αλλα όσο και να κοιτάς
λυπάμαι φεύγω

την πόρτα της αγάπης κλείνω
το δεσμό μας λύνω
λυπάμαι φεύγω

τα θεματά μας λύνω
τη κοινή ζωη μας κλείνω
λυπάμαι φέυγω

αυτά ήταν να σου πω απόψε
λυπάμαι που καποτε ηρθα

αντίο

Ιστορία παλιά στη μνήμη μου μπαίνει

Σα σκεψη τρανη το μυαλο κυριεύει

Να απολογηθω μου ζηταει για οτι συνεβει

Δεν φταιω εγω που η αγαπη με κλεβει

Ο χωρος που ζω μου θυμίζει ένα ψέμα

Χαρούμενες φάτσες γεμάτες με αιμα

Γέλια κ αγάπες φύγαν περάσαν

Σε τζόγο σκληρό πέξαν και χάσαν

Ντουλάπες με ρούχα δικά σου κρατάω

Να μάθω που πήγες εκείνα ρωταω

τσιγάρο ανάβω να βρω μια παρέα

η σχεση μου αυτη εστάθη μοιραία

χαθηκαν όλα σε μια μεγάλη βραδια

που της ζωης στενεψ η θηλία

που πες αντιο φευγω αποψε

παρε ζωη παρε και κόψε